Σ’ αυτόν τον τόπο όλα είναι καθαρά

Σ’ αυτόν τον τόπο τα παιδιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Σ’ αυτήν τη γη τα όνειρά μας δεν αξίζουν σταλιά

Σ’ αυτήν τη ζωή δες μας ν’ αγωνιζόμαστε τόσο μάταια

 

Τα λείψανα της παλιάς πόλης ξυπνούν στο μυαλό μου ανησυχίες

Αν κάτι ήταν τόσο στερεό πώς και γκρεμίστηκε από τις θύελλες

 

Θέλω να βγάλω αυτό το πράγμα από μέσα μου

Αυτήν τη νύχτα θα ήθελα να σκοτωθώ

Σ’ αυτήν την πόλη όμως όλα είναι τόσο όμορφα

Αυτή η πόλη μου θυμίζει υπόνομο

Σ’ αυτήν τη γη αξίζει να σκοτώνεις

Σ’ αυτήν τη γη δε  μπορείς ν’ απαλλαγείς

Σ’ αυτούς τους δρόμους πρέπει να φιμώνεις την αλήθεια

είναι τόσο καταστροφική

 

Τα κεφάλια τους είναι άδεια

Κανείς δε νοιώθει την έλλειψη

Αντί να σκέφτονται έχουν μάθει να δέχονται

Αντί να ζουν έχουν μάθει τη συμβίβαση

 

Ανόητε άνθρωπε, πανάρχαια ύπαρξη

Ταλαιπώρησες αυτόν τον πλανήτη

Ταλαιπωρήθηκες πολύ και εσύ

Ανόητε άνθρωπε, άχαρε διαμορφωτή

Δεν θα έπρεπε να ζεις, δε θα έπρεπε να είχες γεννηθεί

 

Μέσα απ’ όλα πηγάζει η γαλήνη

Η αρμονία όταν τίποτα όρθιο δεν έχει μείνει

Μέσα στα συντρίμμια καθώς με αφήνει

Φοβισμένο και μόνο μου η γαλήνη

 

Και πετάει μακριά μου, αισιόδοξο με αφήνει

Να ζήσω ξανά στο μαύρο μου παράδεισο

Και πετάει μακριά μου, αισιοδοξία που με αφήνει

Η γαλήνη, η γλυκιά μου, η γαλήνη

Αισιόδοξο με αφήνει