Διαφωνίες και Πλανόδιες σε «Μη» Έξαρση

Ξαφνικά έμεινα μόνος, όταν όλα, όπως κατάλαβα, ήταν μέσα

στο μυαλό μου

Όταν έμεινα μόνος αποφάσισα να τους αντιμετωπίσω, όπως θα μίλαγα στον εαυτό μου

Δεν έχει σημασία, πόσο μακριά πήγα, όταν γκρεμιστώ θα με ξαναχτίσω απ’ την αρχή

          Δεν έχουν σημασία τα λόγια, που σου είπα,

σαν θα χρειαστεί δεν θα διστάσω να στα πω όλα ξανά

μαζί…απ’ την αρχή

Δεν σε πλήγωσα και όμως με πληγώνεις,

δεν σ’ έκρινα και όμως με χαντακώνεις,

δεν σε απείλησα και όμως με απειλείς,

αναγκαστική η αδιαφορία μου είναι

λύση-άμυνα απλή

Όλα αυτά, που είπα, δεν τα παίρνω πίσω, με κατακρίνεις, δεν με ακούς, δεν θα σου εξηγήσω

Ίσως κάποτε κάποιος μπορέσει να σου πει

ότι, όσα νοιώθεις σε μια στιγμή, οφείλεις και γιατρεύει να τα πεις

Δεν σε αναγνωρίζω, μπορεί, όμως, να μην έχεις αλλάξει πολύ

Δεν με αναγνωρίζω, καταπιέστηκα και συμβιβάστηκα, για να σε κρατήσω λίγο ακόμη

 

 

 

Σε προσπερνώ γιατί:

Τα λόγια μου είναι το περίσσευμα της μονάκριβής μου ψυχής

Δεν μπορώ να ζω με τύψεις όλη μου τη ζωή:

Για όσα ήθελα να κάνω, για όσα ήθελα να πω μεταλλακτικός καταλύτης ήσουν εσύ,

σαν να πέρναγα ολόκληρος από ένα φίλτρο «εξαγνιστικής» ηθικοπλαστικής

Εν ολίγοις:
          Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενος

δεν μπορώ να είμαι λυπημένος, χωρίς να σου πω το λόγο

Δεν μπορώ να γράψω

δεν μπορώ να φωνάξω, να κλάσω, χωρίς να δώσω λόγο

δεν μπορώ να είμαι εγώ

επειδή εσύ

βάλθηκες να κάνεις τον αστυνόμο