« * »

Είμαι φοβισμένος. Ένα αγρίμι που φοβάται μόνο του στην ερημιά, που δημιουργούν οι άνθρωποι ολόγυρά του.

Δεν ανακαλύπτω τον εαυτό μου, απλώς απομακρύνομαι απ’ όσα ξέρω… και δεν γνωρίζω την κατεύθυνση.

Κάποτε μόνος έμενα, για να εξερευνήσω δρόμους της σκέψης με μυαλό και ψυχή ανοικτά, χωρίς κράνος με λυτά μαλλιά πάνω σε μηχανή με βενζίνη λιγότερη από χιλιάρικο.

Τώρα κλεισμένος στο κλουβί περιορισμένος από τα κλουβιά των γύρω μου φοβάμαι να ξεμυτίσω ένα πόντο.

Μένω στο κενό δίπλα στην κοινωνία με την κοινωνικότητα απέναντι από την αποξένωση, στη συνοικία των περιγραμμώσεων, στην πόλη των ορίων,  στη χώρα των μικρόκοσμων, στην ήπειρο των ερωτηματικών, στον κόσμο των ομοίων, των αψυχολόγητων, των κουραστικών και των γελοίων.

Αμφιβάλλω, όμως, για όσα λέω και  αυτό είναι μοιραίο, γιατί υπάρχουν πράγματα μάλλον – έτσι λέω – που δεν έχω ποτέ σκεφτεί και δεν θα προλάβω ποτέ να σκεφτώ.

 

Τώρα είμαι στην ερημιά και  κλαίω*.