Όλοι μας έχουμε τις πληγές μας…Το ανακάλυψες αργά αυτό

Έδεσα κόμπο τις κραυγές μας και τώρα έχω μια άκρη στο σχοινί αυτό

 

Έφερνες στο νου εικόνες, εικόνες μαγικές

και σ’ έπιανα να σκέφτεσαι αμέτρητες ζωές…

όταν δεν ήσουν χαρούμενος

Και η μελαγχολία ποτέ δεν έμεινε…

πάντα προσπαθούσες να είσαι ευτυχισμένος…

ούτε εσύ ούτε κανένας βούδας κατάφερε να νιώσει τελειωμένος

 

Μια τρομερή κληρονομιά, «μια χαρά»

και το φτιαχτό χαμόγελο, το σχεδιασμένο

δεν μπορούν να την κρύψουν

δεν μπορούν να την φοβίσουν

δεν μπορούν να σε καλύψουν

…όταν μείνεις μόνος…

…ο πόνος είναι εκεί…

σαν προπατορικό στραβοπάτημα που σε υποβίβασε από θεό σε άνθρωπο

ή μήπως σε ανύψωσε από τέλειο ον σε ολόκληρο που ματώνει,

που ερωτεύεται, που γελάει και που κλαίει,

που αρνείται τον παράδεισο, αν δεν έρθει η ώρα του;

 

 

 

 

Ο Θεός είναι μαύρος ή άσπρος;

Ο Θεός έχει την επιλογή;

Ο Θεός αισθάνεται;

 

Αν όχι, τότε τι είναι πόνος;

Μήπως είναι το μέσο για να ξαναγίνουμε θεοί;

Είναι ο πόνος απαραίτητος; Μήπως πρέπει να πονάμε;

Μήπως, τελικά, και εμείς οι ίδιοι το επιζητάμε;

Μήπως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι…

να μάθουμε να πονάμε σωστά;

 

Είναι ο πόνος γνώση;