Αδιαφορώντας

λίγο πριν την αρχή του τέλους

του χρόνιου πόνου ή της αιώνιας παρηγοριάς

 

Είναι στιγμές που σκέφτεσαι ότι αυτό το πρόσωπο δεν σου ανήκει

και ψάχνεις να βρεις το μέσα σου πρόσωπο· αυτό με τ’ οποίο σκέφτεσαι.

Όταν μιλάς στον καθρέφτη, σου φαίνεσαι άγνωστος, διαφορετικός και ασχημότερος από χθες, χλωμότερος από αύριο το πρωί.

 

Λοιπόν στην υγειά μας με τα τελευταία ευφορικά μας:

το γέλιο και τον έρωτα, τη φιλία τη μοναδικιά μας.

 

Παράμερα είδα τον εαυτό μου καθισμένο κάπου μέσα μου.

Δεν συμφωνούσε, δεν διαφωνούσε, δεν μου έδινε σημασία και η σκιά μου στον τοίχο σερνόταν νωχελικά, δεν ήθελε να κινηθεί, ενώ εγώ την τράβαγα με τα κολλήματά μου.

Ναι, κόλλησα πάλι με τις σκιές να παίζουν στα μάτια μου· εμφανίζονται κι εξαφανίζονται, δεν ξέρω πού πάνε, με προσπερνάνε ανοιγοκλείνοντας τα στόματά τους, λέγοντας πράγματα που είμαι μακριά, για ν’ ακούσω. Γι’ αυτό κι εγώ δεν παύω να μιλάω συνέχεια και γι’ αυτές και για μένα. Και είναι σαν να έχω συμπεράνει την πραγματικότητα της ζωής και γι’ αυτές και για μένα, σαν να μην υπάρχει τίποτα που να μη ξέρω…

όμως, δεν ξέρω τίποτα.

Τις φορές που μπαίνω μέσα μου, μπαίνω, για να σας βρω εκεί να μουρμουράτε ό,τι θέλω ν’ ακούσω, γι’ αυτό κάποια στιγμή σας κάνω και το βουλώνετε. Τότε με ακούω. Τότε ακούω μόνο εμένα. Τότε γράφω αυτά που ακούω. Τότε γράφω ό,τι ακούω…

…σχεδόν μόνος…

…σχεδόν μόνος…

…σχεδόν ανεπηρέαστος…

 

Ναι, έχω «ευαίσθητες κεραίες», αλλά, αν είμαι καλός δέκτης…

τότε τι πομπός είμαι;

Ακόμα παλεύω ν’ αδιαφορήσω, ενώ δεν παύω να μαζεύω πόνους υπαρξιακούς, διαπροσωπικούς, κοινωνικούς και ιδιαίτερους, απορώντας πώς αντέχω και μπορώ και καταφέρνω να παίζω μαζί τους.

Δεν θέλησα, όμως, ποτέ να σας προβληματίσω παραπάνω απ’ όσο αντέχετε και σίγουρα δεν φταίω εγώ, που, επειδή σας φαίνομαι παράξενος, προσπαθείτε από άχρηστη, ανόητη και κουραστική, για σας και μετά για μένα, περιέργεια να με καταλάβετε και να με ψυχαναλύσετε.