Ασυμπλήρωτο (Το Τραγούδι της Αγάπης)

Μήπως τρελάθηκα;

Δεν ξέρω που πατάω;

 

Τα σύννεφα σκεπάζουνε την κάθε μια χαρά μου

και παραπατώντας σ’ αυτήν τη γη βγάζω τα σωθικά μου,

για ένα «μείνε» την υπόλοιπη ζωή μου πετάω;

Και αν δεν είναι τα λόγια μου αρκετά

και αν παρόλη την αγάπη μου αγάπη δεν παίρνω,

μα για ποια χαρά τότε μου μιλάτε

και τι μπορώ πλέον από σας να περιμένω;

 

«Κύριοι, τίποτα δεν είναι απλό και αν πιστεύετε ότι κάτι μπορεί να γίνει, φαίνεται δεν είναι της μοίρας μου, τα μάτια μου δεν το έχουν ματαδεί.»

 

Και το μυαλό μου παίζει στα δικά του κύματα και οι μελωδίες του είναι Ζαππικές, σαν ένα σφύριγμα που μπορεί να φέρει ορχήστρα,

σαν τα πρελούδια σε γιορτές θεϊκές.

 

Και, αν το μόνο που μπορώ να φτάσω είναι το τίποτα, γεμίστε τις αυλές σας με ατμόσφαιρες θολές, γιατί στον κήπο σας μπορεί να κάνω σαφάρι και ας περιμένατε το τρόπαιο από αναζητήσεις εκστατικές.

 

Τα όνειρα πάντα τα ίδια μένουν, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και τώρα οι χαρές μας κοροϊδεύουν, δεν θα έρθει ποτέ ο καιρός να πληρωθούν             

 

 

Και όλα τα ξενύχτια παίρνουνε κάποτε τέρμα

και δεν γυρνάς με το κεφάλι αδειανό…

αυτό που δεν πρόλαβες να πεις, γράφεις

και μένεις με παράπονο φριχτό

 

Και θα είναι τα γράμματα ταλαιπωρημένα

και η μέρα θα φωτίζει το υπνοδωμάτιο

Τώρα που ξέχασα αυτά που πίστευα,

τώρα που λέω πιο εύκολα σ’ αγαπώ,

τίποτα δεν είναι όπως το περίμενα

και δεν μου έμεινε ούτε ένα κενό… ασυμπλήρωτο

 

Όλον τον κόσμο μπορείς ν’ αγαπάς,

αν κλειστείς στο κεφάλι σου και μάθεις να περπατάς

 

Τότε τραγουδάς και το τραγούδι ενώνει τον κόσμο ολόκληρο,

 τους νιώθεις, σε νιώθεις, σε πονούν, τους πονάς,

 μαθαίνεις τώρα τον κόσμο ν’ αγαπάς

και προς το παρόν πονάς (μην τους το πεις)

 

Δίνω απλόχερα ότι μου περισσεύει… τα πάντα, πάντοτε, παντού…

 

Υ. Σ. (ΥστεροΣκέψεις):

Ίσως η αγάπη να γεννά άλλη μια ανασφάλεια μέσα μας, γι’ αυτό πρέπει να την γενικέψουμε, πριν είναι αργά, και να μην κλεινόμαστε απ’ τα όρια που βάζει η εμπιστοσύνη μας, εμείς που θέλουμε ν’ αλλοιώσουμε τον κόσμο.