[Ο χρόνος δεν με ξεγελά πια, τα μάτια μου παίζουν με το σκοτάδι και οι κινήσεις μου αργά και σταθερά συμμάχησαν με το διάστημα

Τώρα πια με καινούρια φτερά το ταξίδι παράλληλα στο χρόνο θα γίνει και όσες σκέψεις μένουν (και για μας) κρυφές… το νόημα θα έρθει με το ξημέρωμα

Άπειρες φωνές και τώρα για πάντα ο χρόνος κυλάει το ίδιο αργά, γρήγορα, βιαστικά, ανεπιστρεπτί ηλίθια ή πανέξυπνα.]

 

Ο καθείς είναι κριτής της δόλιας του της ώρας,

όταν εκείνη περνά σαν μπόρα μήνα θερινού

Και σαν σταματά στα φύλλα κάθεται με κομμένη τη φόρα

 περιμένοντας την ώρα που όλοι την μπόρα θέλουν να ξαναδούν.