Τελικά πρέπει να πεθάνω ξανά, επειδή δεν αντεπεξήλθα,

επειδή έπλεξα ένα αγκάθινο φόρεμα και το θαύμαζα, πριν το δοκιμάσω.

Αναζήτησα τον πόνο και τον βρήκα… παντού,

αναζήτησα τη βλακεία και τη βρήκα… παντού

να καταστρέφουν την ανθρωπότητα.

Δεν ήθελα να βάλω το φόρεμα, αλλά το φόρεσα και θυμήθηκα ότι ακόμα και ο θεός που μου ταιριάζει πόνεσε. Άρα δεν είναι όλα μόνο ένα παιχνίδι· ο πόνος θέλει να μας πει κάτι.

Δεν σταμάτησα να ψάχνω, μα τα διαλείμματα ήταν πολύτιμα και μου στοίχισαν.

Το μυαλό μου λυγίζει, αλλά στέκεται στ’ αλλεπάλληλα χτυπήματα των συνειδητοποιήσεων.

Και νιώθω την οργή να μετατρέπεται σε μισοθεΐα, γιατί κανείς δεν με πείθει ότι δεν υπάρχει – πράγμα που θα με καθησύχαζε. Αλλά κι Εκείνος δεν βούλεται να το αποδείξει – για ποιο λόγο, άλλωστε, να το ’κανε; … Ίσως αν Του το ζήταγα… Αλλά Εκείνος συνεχίζει να στέλνει πόνο και σατανάδες μαζί με αγγέλους να προστατεύουν λίγους φουκαράδες – ή λίγους εκλεκτούς; Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, αν ο αληθινός Θεός είναι ρατσιστής.

Αν όλες οι ιδέες πέθαναν μες τα βιβλία, τότε ο κόσμος έχει καταδικαστεί. Το βασανιστικά ειρωνικό είναι ότι μπορεί να είχε καταδικαστεί απ’ την αρχή, εμείς, παρά όλα αυτά, συνεχίζουμε να διαβάζουμε βιβλία.

Τίποτα δεν επιβεβαιώνει ότι αυτός που δεν πιστεύει στη μοίρα δεν κυνηγιέται απ’ την ίδια. Ούτε ότι αυτός που βασανίζεται σε αυτήν, γλιτώνει στην οποιαδήποτε άλλη ζωή. Θα έλεγα ότι έχω βαρεθεί ήδη τις μετασαρκώσεις κι έχω κουραστεί να ζω κυνηγημένος απ’ το χρόνο. Στατιστικά έχω άλλον ένα μισό αιώνα, για να ζήσω, και θέλω να χαρώ έρωτα, φιλία, αγάπη.

Και ο πόνος;

Ο πόνος δεν προκαλείται απ’ την επιθυμία, ούτε η επιθυμία για πόνο μπορεί να φέρει γνώση. Το ένστικτο οδηγεί στην ανεύρεση μιας (εσωτερικής) ψυχής. Οι επιλογές είναι ανθρώπινες, μα και ξεχασμένες όπως και οι καλές ιδέες. Και δυστυχώς ή ευτυχώς το ένστικτο είναι εκείνο, που θα σε πληροφορήσει για την ύπαρξη επιλογής, άσχετα με το πώς ή πού σε μεγάλωσαν. Φτάνει, άρα, ν’ ακούμε το ένστικτό μας;

Καθυστερώ τη ζωή μου για μια κοινωνική καταξίωση σε μια κοινωνία που δεν μ’ εκφράζει, δεν μου ταιριάζει και που θεωρώ άχρηστη και άσχημη και – με μια δοκιμιακά δοκιμασμένη λεξικά λέξη – αλλοτριωμένη – ταιριάζει με τον τρόπο που σε μεγάλωσαν και που τους βολεύει άλλους.

Οι προδότες της ανθρωπότητας θα πεθάνουν και τη θέση τους θα πάρουν άλλοι φασίστες, άλλοι σπιούνοι, άλλοι δολοφόνοι, άλλοι σατανάδες που πάντα κάποιους πείθουν.

Πολεμήστε τον πόνο, πολεμήστε τη βλακεία και να γνωρίζετε ότι αιτία δεν είναι η επιθυμία, αλλά ότι έχετε προδιαγράψει την επιλογή σας, τη ζωή σας, το ένστικτό σας, τη ψυχή σας, όλες τις μικρές και μεγάλες φωνές που, σαν αντίλαλοι σε παλιές ελληνικές ταινίες, έρχονται επανειλημμένα τις νύχτες.

Γράφω, φυλάω ερείσματα, για να βρω κάποτε τις αλήθειες – ίσως μόνος μου – αναζητώντας, ξαναδιαβάζοντας… Αν και οι αληθινές αλήθειες είναι ίδιες για όλους. Δεν έχω, λοιπόν, την ανάγκη να γράφω για, απλά και μόνο, τις δικές σας προσωπικές αλήθειες· πρέπει να τις βρείτε μόνοι σας, ανάμεσα στα ψέματά σας αλλά και στις ίδιες σας τις ψευδαισθήσεις, και τότε κάποια στιγμή θα συναντηθούμε σε μια πραγματικά αληθινή αλήθεια και από εκεί και πέρα θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε αληθινές αλήθειες μαζί, έχοντας ξεπεράσει για πάντα τον εγωιστικό υποκειμενισμό μας.

Μέχρι τότε…

«Εις το επανιδείν

μετά πόνου χειρολαβήν

σπρώχνει ταλανιστικώς

ημετέρους, υμετέρους, αμφοτέρους

έως την χαραυγήν.»

 

Τραλαλά, τραλαλί, τράλα πέρι πίριμ πι,

στα σοβαρά τυχοδιώκτες αδερφοί μ’.