Τα μάτια της ήταν γεμάτα αισιοδοξία, όμως το παιδικό της χαμόγελο πίκριζε από τη γυναίκα μέσα της.

Το άγγιγμα της άφηνε ένα ερωτηματικό και τα μάτια της γεμάτα από την ίδια απορία με σκόπευαν στο πρόσωπο.

Η ψυχή της δίψαγε το ενδιαφέρον κι εγώ τη γέμιζα υποκρισία, φοβόμουν τη γυναίκα μέσα της και μάλλον χρειαζόμουν κάποια προστασία.

 

Το κορίτσι χαμογέλαγε κοιτάζοντας μες τα μάτια μου.

Ω, Θεέ μου, θα περίμενα αιώνια να μεγαλώσει.

Η οπτασία αγνότητας που με γέμιζε. Το καθαρό βλέμμα που έρμο του ήθελε να με γνώριζε μέσα σ’ ένα κόσμο τόσο χαζό.

Νομίζω πως έχω αρχίσει να την καταλαβαίνω. Πιστεύω πως τώρα μαθαίνει και αυτή τι επιτέλους ζητώ.

Θέλω όλα αυτά να μην είναι μάταια. Ζητάω από μας κάτι διαφορετικό, χωρίς κανόνες στη σχέση μου να τυποποιούν την κάθε μου στιγμή.

Η αγάπη είναι για μένα εκείνο το αλλιώτικο, το όχι απλό και συνηθισμένο, το υπερυψωμένο από τη γη.

 

Κάτι τέτοιο και από σας ζητώ, να με αφήσετε να ζήσω, όπως τολμώ. Βαρέθηκα να προσπαθώ να σας καταλάβω,

αφήστε με απλά ανάμεσά σας να χωρώ…

Σας παρακαλώ…