Ασωτείες

Μας έδειξες πώς έπινες το τσιγάρο στο με κινήσεις αναιμικές και, προσπαθώντας να γεμίσεις το κενό που άφησαν τα γέλια που έσβησαν, άρχιζες να βρίζεις έξυπνα ή ηλίθια, μήπως και διατηρούσαμε την «καλοπέρασή» μας.

Δεν τελειώνει εδώ, όμως, το βάσανο συνεχίζεται.

Τι ελπίζεις ότι μπορεί να σε σώσει; Η απόσυρση του μυαλού σου και το ρεκτιφιέ; Σίγουρα άρα όχι η μαστούρα. Βαριέσαι ανυπόφορα και δεν ξεπερνιέται ούτε με τις παρέες σου ούτε καν με όλες σου τις ηδονές, άλλωστε δεν θυμάσαι κάτι που να μην έχεις δοκιμάσει.

Μήπως μας σώνει μια προσευχή; Μπορούμε να φωνάξουμε βοήθεια στον ουρανό; Δεν αγαπάμε τον εαυτό μας αρκετά, για να ελπίζουμε.

Ίσως να μην τον αγαπάμε καθόλου. Ίσως να τον μισούμε κιόλας. Τι παράξενο; Τον μισούμε, όμως δεν τον παραμερίζουμε και δεν μπορούμε να έρθουμε κοντά μεταξύ μας. Παράδοξα εγωιστές και υπαρξιακά, δεν μπορούμε να περπατήσουμε στη λεωφόρο, δεν κάνουμε, όμως, το βήμα να μπούμε στο μονοπάτι, είναι θυσία.

Δεν θέλω, Θεέ, να χαθώ στην τελειότητα που μπορείς να μου δώσεις. Η αναζήτησή Σου έλαβε τέλος εδώ και πολύ καιρό τώρα.