Παράπονα

Σε ξέχασα, φίλε, σε ξέγραψα, όπως φαίνεται ότι είχες κάνει και εσύ πριν καιρό. Λυπάμαι, όμως, και λυπάμαι αληθινά, γιατί δεν ξέχασα αυτά που περάσαμε μαζί, βλέπεις δεν θυμάμαι ν’ αγάπησα κανένα άλλον όπως εσένα… όπως και αν σε λένε.

Όλα φαίνονται να με προδίδουν ακόμα και το μυαλό μου.

Ίσως να θέλω να παίξω λίγο ακόμα με τα ονόματα και μετά να τα σβήσω, κρατώντας ένα-δύο το πολύ.

Συγγνώμη, που δεν φάνηκα αντάξιος σου… ίσως οι φουρτούνες της ζωής μου να πρέπει να περαστούν από  μόνες τους… η δικιά σου θάλασσα ήταν πάντοτε γαλήνια… ποτέ δεν ξέρεις, όμως.

Όμως σε ξέχασα, φίλε, για το καλό μου και παραμέρισα συναισθήματα και αναμνήσεις.

Ίσως να πέσω στα ναρκωτικά, ίσως στη μουσική να καταφύγω, ίσως να πάω για καλόγερος – δεν μπορεί, ο Θεός, τουλάχιστον, θα με δεχτεί, άσχετα που Αυτόν Τον πρόδωσα εγώ, αν και δεν έφταιξε ποτέ σε τίποτα.

Στο τέλος της ζωής αυτής με περιμένει μια ανυπαρξία, δεν μου μένει παρά να περάσω καλά το υπόλοιπο που μου μένει.

Ίσως να είσαι πολύ ψαγμένο άτομο για μένα,

στις φουρτούνες μου, όμως, δεν είχα κανέναν,

παρά ένα μαύρο άγγελο, που παραλίγο να δώσει και τη ψυχή του για μένα.

Όμως σ’ έχω ξεγράψει, φίλε, και δεν θέλω να ξαναγράψω κανέναν,

θέλω να μείνω μόνος μου και να ψάξω για μένα,

τώρα που οι φουρτούνες έπαψαν

και ζω βαρετά με σένα και χωρίς εσένα,

γιατί βρήκα πόσο κάνει ένα κι ένα,

και ας με πέρναγες εσύ για τον καθένα.

Μόνος μακριά από αυτούς που αγαπούσα μαζί με άλλους, για τους οποίους κάποτε θ’ αδιαφορούσα, δεν έχω ανάγκη καμιά συνταγή ευτυχίας, ερωτευμένος και με ταίρι τον πόνο μου, ερημίτης θα γίνω στο γνωστό ερημονήσι… της δυστυχίας.

 Ή ίσως πετώντας με τα πουλιά της αποδημίας, του χωρισμού και της ξενολατρίας να βρεθώ κι εγώ ξένος σ’ ένα κόσμο της νοσταλγίας και δακρύζοντας από μανία ν’ αντιλαμβάνομαι ότι ήμουν ο μονόλογος κάθε μου φιλίας… γι’ αυτό έπρεπε να σε ξεγράψω, φίλε… όπως και αν σε λένε.