Μετανιώνω για πολλά, για πολλά και όχι λίγα

Σαν αδέσποτα μικρά, όλο και περισσότερα στο δρόμο για ψιλά

Και όταν τα ψιλά σου τελειώνουν παίρνεις από φίλους δανεικά

Και αυτοί από άγνοια σε απογυμνώνουν,

ώσπου η αμαρτία να σου γίνει δεύτερο πετσί πια

 

Τώρα όλα τα πνεύματα με στοιχειώνουν, ώσπου να έρθει το πρωί

Και οι αγάπες μου με ματώνουν, πρόστυχο το έχουν το κορμί

Ψάχνω περίλυπος τη γήινη αγάπη,

αφού η Ουράνια πλέον δεν θα μου δοθεί,

και γεμάτος με συνέπεια χαραμίζω την ίδια μου τη ζωή

 

Μα δεν κοκκινίζω αν και ντρέπομαι,

αλλά δεν κάνω προσευχή

Διάολος είμαι και φαίνομαι

 και έχω κάνει τη ζωή μου αισχρή

Από τότε που Σε αρνήθηκα ζω χωρίς αιτία και αφορμή

Μα και που σε θυμήθηκα…

 ήταν μόνο για να κλάψω ως το πρωί

 

Τουλάχιστον προσπάθησα να κλάψω μέσα στην ολότελη στειρότητά μου, αλλά έκλαψα περισσότερο,

 γιατί πρόδωσα για μένα τα σχέδιά Σου,

το θέλημά Σου ξέχασα και αναπνέω μακριά σου

Ίσως να πονάω αληθινά

τώρα που έμεινα δίχως μάτια

και σε καλώ πενιχρά να μου ξαναγεμίσεις τα βράδια

και να μου δώσεις παρηγοριά ότι ο παράδεισος δεν εχάθη

 

Γυρίζω στη ματωμένη μου φωλιά και δεν θα κλείσω μάτι,

 ώσπου να Σε ξαναπλησιάσω και να Σε θερμοφιλήσω,

στον εαυτό μου χαρωπά να ξαναπώ ότι μπορώ να Σε ξαναγγίξω

Αύριο θα ξαναπροσευχηθώ,

παρόλο που δεν ελπίζω

ότι θα ξαναγυρίσω πίσω