Μιλάς και δεν ακούγεσαι

Κλαις, μα δεν αγαπάς

Τι κάνεις και που πας…

αφού κανείς για σένα δεν νοιάζεται και εσύ σταμάτησες να νοιώθεις.

Φαίνεσαι μα δεν είσαι

Πείθεις μα δεν πείθεσαι

Τελικά ποιον ξεγελάς…

αφού μόνο τον εαυτό σου ακούς, που καν δεν πιστεύεις ούτε αγαπάς

Πονάς και χαραμίζεσαι

Παρηγορείσαι και αυταπατάσαι

Ποιος είσαι, γιατί κοιμάσαι;

γιατί κενά ζεις και μάταια σβήνεις, αφού πεθαίνεις και προσπερνάσαι;

Δεν λογίζεσαι, μα ηδονίζεσαι

και, λοιπόν, πάλι άδειος μένεις

γιατί στραβοπατάς και επιμένεις

στη ζωή όπως στην έμαθαν και στις επαναστάσεις που τους συμφέρουν;

Δεν αγαπάς, μα σκέφτεσαι ότι είσαι ο πιο σωστός στον κόσμο.

Με άλλους δήθεν δίκαιους συγκρούεσαι και σημαίες ανεμίζεις

για δικαιώματα που δεν κατάφερες ούτε με τον γείτονά σου να μοιράσεις

στους δρόμους κατεβαίνεις και κοινωνίες θέλεις ν’ αλλάξεις,

πριν καν ακόμα παραδεχτείς ότι έχεις πάθη, αδυναμίες και λάθη,

να βελτιώσεις το σύνολο, όταν τον εαυτό σου δεν μπορείς να φτιάξεις.