Τώρα πια…

Και τώρα τα σύννεφα φεύγουν…χάθηκαν

Εγώ ή μάλλον, ο ήλιος και εγώ…

…ντρέπομαι αυτόν τον ήλιο, που φωτίζει μέσα μου…

την αναξιότητα, την ακαταστασία, τη βρωμιά…χαίρομαι, όμως…

…είναι ξανά ώρα γι’ αλλαγή.

Ταλαιπωρούμαι σαν κακή νοικοκυρά, τόσο καιρό,

για το πώς θα δείχνει το σώμα-μνήμα μου, προς τα έξω.

Σαν καλός θαυματοποιός, όμως, τώρα, θ’ ανοίξω το μνήμα

και αφού παλέψω με τη βρώμα της ευτελούς ύπαρξής μου,

θ’ αγωνιστώ ν’ αναστήσω την, κατά καιρούς, νεκρή ψυχή μου…

τώρα, που θέλω να βρω τον Κύριο μου μέσα μου,

μακριά απ’ τη σκοτοδίνη της ανώφελης κοσμικής ζωής,

ενός μακρού και πονεμένου μπερδέματος.