Όταν περνάς το κατώφλι του χρόνου η Αιωνιότητα σε αντικρίζει,

τη συναντάς και σιγοψιθυρίζετε σε νότα ελάσσονα

που δημιουργεί υποψίες στους αμύητους…

α-ρχί-ζου-με (αρχή–ζούμε), εν-δελ-έχουμε (εν-τέλος-έχουμε).

Η κατανόηση έρχεται με το φως

και το πέρασμα αυτό είναι κοινό και περπατημένο…

για τους διαυγώς και ωρίμως «απροβλημάτιστους».

Γνωστές θάλασσες παίρνουν το καράβι μας

και το λικνίζουν στα κύματα της ώρας, που θεσπίσαμε να μας ορίζει.

Καπετάνιοι, μηχανικοί, ναύτες, μούτσοι όλοι μας

και ο Θεός-Άνεμος σταθερά, απρόσκοπτα,

όπως μόνο Αυτός ξέρει,

και ενώ όλοι είχαν μάθει ότι η Γη είναι επίπεδη

με όρια-γκρεμούς-αβύσσους,

κέντρο του σύμπαντος-νοήματος,

γέννηση, θάνατος, άρα και αυτοσκοπός,

οδηγεί τα Παιδιά, τα «φτωχά στο πνεύμα», τα δικά Του…

απ’ το σκοτάδι στο φως,

εκεί στο πάτριο λιμάνι της θείας γνώσης,

δίπλα Του, μέσα Του.

Άλλοι κολυμπάνε μισοπνιγμένοι,

για να φτάσουν στη Νέα Γη, το τελευταίο όριο,

στη χώρα της σαρκολατρείας με το μεγάλο όνειρο της φθοράς.

 

 

 

Μετά από εκεί περνάνε στο σκότος της ανυπαρξίας,

περνάνε σε μια λήθη χωρίς καμία ανάμνηση,

στη λήθη της Θείας Παρουσίας,

λήθη της ίδιας της Αλήθειας, του Φωτός και της Ζωής.

Λήθη που αποστέλλεται και επιστρέφεται από εδώ ως την αιωνιότητα,

δίκαια και ταιριαστή ανταπόδοση στον αποστολέα-παραλήπτη,

που ήθελε να πιστεύει μόνο στο εγώ του και στο μυαλό του…

στη δύναμή του… ή στην αδυναμία του.

Μια σκοτεινή, μπερδεμένη και αδιέξοδη πορεία

που οι ίδιοι επέλεξαν,

μακριά από την Πηγή, τον Ποταμό και τη Θάλασσα,

τη Γέννηση, την Απάντηση και το Σκοπό,

το Δημιουργό, την Οδό και το άκρως Εφετό,

την Αρχή, την Αλήθεια και το Τέλος.

Όπως ξέχασαν, θα ξεχαστούν

και όπως δεν αναζήτησαν, δεν θα βρεθούν

και όπως αρνήθηκαν, θα τους αρνηθούν…

αιώνιο βάσανο ενός γράμματος που δεν ταιριάζει στο Αλφάβητο

και κανείς δεν γνωρίζει και ούτε θα θυμάται τη σημασία του,

αφού το Α και το Ω δεν το εμπεριέχει,

ούτε το αναγνωρίζει ως δικό Του.

Κάποιοι φύσει ή πορεία απλοί ξυπνάνε,

ανατρέποντας την οφθαλμοφανή και απτή μονομέρεια της υλικής λογικής,

που πάντα τους άφηνε ανικανοποίητους και ατελείς,

και προσκυνάνε την απεραντοσύνη της Σοφίας,

γινόμενοι μέτοχοί Της

και ζώντας την ακατανόητη πνευματική ηδονή Της.