Αγαπημένη Αδιαφορία

Πάτησε στην άκρη και πήδηξε φωνάζοντας το πρώην όνομά του, επειδή ήξερε ότι σκότωνε την τελευταία σπίθα ζωντάνιας μέσα του.

Μας στεναχώρησε πολύ, πικραθήκαμε πάρα πολύ, επειδή ξέραμε ότι δεν πρόλαβε να ζήσει αληθινά.

 

Σώπασε και άσε την κυρά του να κλαίει, διάβασε γι’ άλλη μια φορά στα μάτια μου ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.

Όμως εσύ έμαθες να είσαι τόσο δυνατή.

Όμως εσύ δεν ήξερες τίποτα άλλο, παρά να πληγώνεις.

Όμως εσύ γνώριζες ότι η παραμικρή αδυναμία σε σκοτώνει, γιατί εσύ γνώρισες τη σιωπή.

Σώπασε λοιπόν και άφησε την τρικυμία να περνά δίπλα σου. Ζήσε στον κόσμο σου και βρες παρηγοριά στα όνειρά σου.

Αδιαφόρησε για τους άλλους, όπως εκείνοι αδιαφόρησαν κοντά σου.

Όμως μην κλαις.

Εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Μη σε νοιάζει. Ευτυχώς η σιωπή σου δεν πτόησε εμένα.

 Αδιαφόρησε. Ό,τι και αν κάνεις θα το ξεχνώ.

Σώπασε. Δεν υπάρχει τίποτα που ν’ αντέξω δεν μπορώ.

Θέλει δύναμη να σε συγχωρώ. Πόση, όταν περνώντας ο καιρός θα χρειαστεί να ζητήσεις συγγνώμη από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν ξέρεις τι θέλεις. Να σε κατηγορήσω, όμως, πώς μπορώ;

Όταν δεν σε κοιτώ στα μάτια, παθαίνω το ίδιο κι εγώ.

Ίσως να σε αγαπώ, μακάρι να σε αγαπώ. Όχι, δεν δυσκολεύομαι από αδυναμία να το πω. Αλλά θα ήθελα να είμαι σίγουρος, πριν στο πω.

Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορώ να σε αγαπώ.

 

Πάτησε στην άκρη και πήδηξε φωνάζοντας τ’ όνομα του. Ούτε και αυτό δικό του ήταν, του το είχαν δώσει οι άνθρωποι.

Μας στεναχώρησε πάρα πολύ. Ήταν, όμως, πικρότερο το γιατί.

Είχε μάθει ότι στον κόσμο που ζει δεν μπορεί με κανέναν άνθρωπο να πετύχει αληθινή ένωση.

 

Ξέραμε, αν είχε ζήσει αληθινά;…