Πουλιά της αποδημίας πού με πάτε;

Θα φτάσουμε, άρα ποτέ, στη χώρα της ειλικρινούς μετάνοιας; Θα γίνουμε, άραγε ποτέ, παιδιά σωστά του Πανάγαθου Επουράνιου Πατέρα μας; Θ’ αγγίξουμε, ποτέ, τη θεϊκή, κατά χάριν Κυρίου, φύση μας; Θα μάθουμε ποτέ ν’ αγαπάμε με ανιδιοτέλεια τους πάντες, τα πάντα και Αυτόν;

Τώρα, που μαθαίνω να πετάω λίγο ψηλότερα απ’ το έδαφος, η γήινη πραγματικότητά σας μου θυμίζει μόνο βρωμιά και ψέμα. Θέλω να έρθετε όλοι σε αυτό το ταξίδι, που μ’ έβαλαν οι φτερωτοί άγγελοι της Αγάπης.

Ω, θαυμασιότερη των λέξεων δεν υπάρχει, αδερφοί μου. Ας μάθουμε ν’ αγαπάμε, για να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το Θεό και εν αρμονία και ευτυχία να ζήσουμε στην αιωνιότητα.

Άγγελοι της αγάπης, πόσο ψηλά θα πετάξουμε;

Θα φτάσουμε, Εκεί, απ’ όπου αντικρίζεται ο Θρόνος του Βασιλιά Πατέρα μας και ο εκ δεξιών θρόνος του Αδερφού μας; Τόσο ψηλά, θα φτάσουμε, που από δούλοι θα γίνουμε συγκληρονόμοι της Αιώνιας Βασιλείας Του; Τόσο ψηλά, που θα σταματήσουμε να ζούμε για τους εαυτούς μας, αλλά για τ’ αδέρφια μας τους ανθρώπους και, πάνω απ’ όλα, για δόξα του λατρευτού μας Θεού ή και μόνο για Αυτόν; Τόσο ψηλά, ώστε να γίνουμε ένα με το Θεό; Το εύχομαι και προσεύχομαι.

Είμαι γεμάτος ερωτήσεις, γιατί δεν βρίσκω λόγια ικανά και άξια να περιγράψουν τις απαντήσεις, που φωτίζει ο Θεός στους νόες των καθαρών. Τι κρίμα που δεν μπορείτε να μπείτε μέσα μου και να τα δείτε γραμμένα στη ψυχή μου! Αλλά και τι ευλογία, που κάποια μέρα θα μπορείτε να τα δείτε ολοκάθαρα χαραγμένα στα βάθη της καρδιάς σας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος!

 

Με την ευλογία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

 

Προς Δόξα Θεού Ζώντος,

Αμήν.