Ο ήλιος καταδύεται, αργά, πίσω απ’ τους γερανούς, εδώ κοντά, στον Πύργο, τον άλλοτε λευκό, στη Σαλλονίκη

Εξυπηρετημένος απ’ τους ανθρώπους και με το τελευταίο πεντακοσάρικο στην τσέπη, είσαι ξένοιαστος, γι’ άλλη μία απ’ τις λίγες φορές, και δεν θέλεις ποτέ, μα ποτέ ξανά να βγάλεις φωτογραφία το δύοντα ήλιο ούτε τη θάλασσα στο λυκόφως ούτε το πρόσωπο κάποιου αγαπημένου ούτε την τωρινή κατάσταση της ψυχής σου, καθώς γεννιέται μέσα σου η ανάγκη να τα ζήσεις και να τα ξαναζήσεις όλα αυτά καινούρια και αδιάφθορα από αποτυπώματα στη μνήμη

Ζωντανεύεις, έρχεσαι απ’ το περιβόλι της Παναγίας, έφτασες στο Διαμάντι του Σαρωνικού και κατευθύνεσαι στη "Χαβούζα”, που εσύ λες σπίτι σου.

Τα τοπία αλλάζουν, όμως η θύμηση του Κυρίου σου είναι σταθερή και σε κάνει ν’ αγαλλιάζεις και να λες παν-ευτυχής: «Δόξα Σοι ο Θεός,                  Σ’ ευχαριστώ,  ευχαριστώ, που είσαι τέλειος και έκανες τα πάντα με σοφία.

Σε αγαπώ»…

…ξαναρχίζεις να περιδιαβαίνεις και να ωριμάζεις.