Το Αγαπημένο Παιδί

Τον τελευταίο καιρό μιλώ και ίσως να μη ξέρω τι λέω

Δεν μπορώ να Σε φτάσω και καμιά φορά κλαίω

Και παρότι οι άνθρωποι γυρίζουν εναντίον μου,

τα άνθη παραμένουν να ομορφαίνουν το διάβα μου

Και τελικά, ίσως να μη φτάσω ποτέ στην Γαλήνη,

όμως τώρα πια μέσα μου νιώθω περισσότερη ειρήνη

Κι αν όλα τα λόγια μου αλλάζουν με τον καιρό,

γνωρίζω πλέον τα δικά Σου…

μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο

Και ποτέ μου δεν θα Σε ξαναφήσω

Είσαι το Παν μου και είμαι το τίποτα

Μου δίνεις σκοπό, παρόλο που πέθανα

Κι εγώ Σε αγαπώ και θέλω να το φωνάξω

Αξίωσέ με να σε μαρτυρώ,

ποτέ να μη Σε αρνηθώ

και την Αγάπη Σου χάσω

Αγάπη που ποτέ δεν πρόκειται να χάσω,

γιατί το Έλεός Σου καθημερινά θα με κυνηγά,

όπως και όλα τα παιδιά Σου

Ακόμα και αν Σε βρίζουν,

μια και που δεν Σε κατάλαβαν

Ακόμα και αν Σε αρνούνται,

παρόλο που δεν Σε γνώρισαν

Εσύ πάντα μας πονάς, γιατί είμαστε χαμένοι,

μακριά απ’ το κοπάδι Σου, κοντά στων λύκων την αγέλη

 

 

 

Και πεθαίνεις, για να μας βρεις

και να έρθεις να μας σώσεις

και ακόμα και νεκρούς να μας ανταμώσεις,

μας σηκώνεις και μας ανασταίνεις

Γιατί είμαστε γιοι Σου αγαπημένοι

μέσα στην Αγάπη σου κρυφά και εσωτερικά σωσμένοι

Γιατί είμαστε τ’ αγαπημένα τα παιδιά σου

και σαν μιλούμε ακούγονται λόγια δικά σου

Ίσως να γράφω και εγώ αυτά, γιατί είμαι ένας γιος Σου

αγαπημένο σου παιδί, κομμάτι παντοτινά δικό σου.