Τι είπες; Σε φθείρει η μονοτονία;

Σκάσε! Διαβάζω μέσα μου.

Ω, δεν κατάλαβες δεν μιλούσα για διαφορά, μιλούσα για σαφή ανωτερότητα.

«Ηλίθια ερώτηση», «μου πρήζεις τ’ αυτιά», σε γράφω κανονικά.

Κάπως ξάστερα δεν ομοιάζεσαι με τους φίλους μας τα ζώα;

Τι χρειάζεται, για να σε κάνω να καταλάβεις ότι η «σταθερότητα», με την οποία ζεις, είναι μια κινούμενη άμμος;

Μήπως πρέπει να σε «χτυπήσω» τόσο δυνατά, «ευαίσθητη, αλλά δυνατή μου», τόσο δυνατά, ώστε να σε γκρεμίσω κι από την αρχή να σε ξαναχτίσω, για να σου δείξω ότι, έτσι κι αλλιώς, ήσουν ετοιμόρροπη;

Δηλαδή, πόσο «κακός» πρέπει να γίνω, για να καταλάβεις τι σημαίνει να σε αγαπώ;

 

Ξεπροβοδίζω τη ματαιοπονία ως την άκρη του γκρεμού και δεν πέφτω, γιατί μου αρέσει να περιμένω τα χειρότερα…μάλλον αυτή η σπρωξιά από σένα δεν χρειαζόταν, εγώ περίμενα ένα χέρι βοηθείας…γυναίκες!…

Καλησπέρα, θάνατε, αυτή σου η ώρα ταιριάζει

στην επίκτητη «φωτεινότητά» μου.

 

Θέλεις να μάθεις; Τίποτα. Και λοιπόν;

Έτσι έζησα το σήμερα. Αύριο θα… τώρα αρρωσταίνω.

Άκουσέ με… άκουσέ με… ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ, γιατί γεννιέσαι, ζεις και πεθαίνεις, δεν θ’ αφήσω κιόλας να μ’ ερωτευτείς «κανονικά»,

ακόμα κι αν πρέπει να μείνω παρθένος στην αγάπη.

Πόσες φορές πρέπει να στο πω;

Δεν φτάνει απλά να νιώθεις, πρέπει να είσαι και να δείχνεις διαφορετική.

«Αντίο, κόσμε, χάνω την κοινωνική μου ζωή!

Γιατί με φοβίζει αυτό τόσο πολύ;»

ΧΑΖΗ!