Παππού!

Κρατούσε ένα λουλούδι και ανέβαινε τη σκάλα.

Ίσως είναι καιρός να λύσει το αίνιγμα «Άνθρωπος»

Κρατάς ένα μπαστούνι και περπατάς

Όλα αυτά που θα είχες κάνει στέρησαν στον κόσμο μας άλλη μια ανάσα

Και αυτοί συνεχίζουν να φωνάζουν για ότι πιο γελοίο μπορείς να φανταστείς, την τελευταία φορά μιλούσαν για τη ζωή τους

Ποτέ δε νοιάστηκαν για τη ψυχή τους

Και εγώ ποτέ δεν έμαθα να δίνω δεκάρα

Και επειδή λέει πως την έζησε την «πουτάνα» τη ζωή και τη γλέντησε

Και επειδή σου λέει να το βουλώνεις, γιατί όταν μιλάει, μιλάει η εμπειρία, εσύ έχεις μάθει να φτύνεις την ανόσια ημιμάθεια

Ναι, το μυαλό μου είναι μεγάλο, χωρά τον κόσμο όλο

Μα αν μου το ανοίξει, του δίνομαι και βογκώ απ’ τη χαρά μου

Παππού, πιάσε τη στιγμή και διατηρήσου πάνω της,

δεν υπάρχει χρόνος για σένα

Έμαθα ν’ αγαπώ το απλό και μίσησα εμένα

Και όταν μιλάει η εμπειρία, άκου… σκέτη βλακεία

Και όταν μιλάει η εμπειρία, θυμήσου όλα είναι αστεία.