Στα τελευταία μας

Πώς έφτασες εκεί;

Ξεχνάς τα τελευταία βήματά σου και ενώ βρίσκεσαι μπροστά απ’ το διάδρομο για τον τελευταίο σταθμό σου, η επιλογή να γυρίσεις πίσω έχει χαθεί.

Ήταν τόσο ξαφνικό, όσο ξαφνική ήταν και η απόφασή σου, και ενώ βαδίζεις το διάδρομο, αναλογίζεσαι ότι μάλλον θα έπρεπε να το είχες ξανασκεφτεί.

Κανείς, όμως, δεν σκέφτηκε να σε ρωτήσει πού πηγαίνεις και αν εσύ ο ίδιος ενδιαφερόσουν, «θα την είχες ψάξει καλύτερα τη δουλειά», πριν πάρεις το μονοπάτι χωρίς γυρισμό.

Κανείς δεν σου ζήτησε να ζήσεις, δεν επέμενε να ζήσεις και εσύ φαίνεται ότι τους έκανες το χατίρι. Θα έπρεπε να είχες μείνει να τα δεις όλα μέχρι τέλους. Ύστερα δεν ξέρεις, μπορεί κάτι να έβρισκες που ν’ άξιζε, αλλά και μόνο που δεν θα τους έκανες τη χάρη, έφτανε. Στο κάτω- κάτω «ζωή συν, θάνατος πλην».

Για στάσου, αυτό εκεί στο τέλος είναι φως;

Σε τυφλώνει. Ό, τι και να’ ναι, όποιος και να’ ναι, είναι πολύ ακυλίδωτα αυτά τα πράγματα για τα θνητά σου μάτια. Σου φωνάζουν ότι πρέπει να εξαγνιστείς.

Εσύ τι λες;

«Αφήνω τη ζωή μου πίσω.»

Συμφωνούν…

Πες μου, σου έμεινε τίποτα; Η ψυχή σου υπάρχει χωρίς τις αναμνήσεις;