Η ευτυχία μου

Πρωινές ανάσες, χνώτα που κάτι σου θυμίζουν και ματωμένοι γλάροι μπροστά απ’ το ηλιοβασίλεμα πέφτουν ένας- ένας…

είσαι εσύ μέσα σου

Μηχανική αδιαφορία και συνεχίζεις τον καφέ σου. Εκείνη σε κοιτάει στα μάτια… «Το παιχνίδι σου, το παιχνίδι μου, το χαζό παιχνίδι μας», λες. Τα πούλησες όλα και μετράς τις ώρες σου παρέα με το ψέμα, γιατί, όταν σε απαγοητεύουν, έχεις μάθει να εκδικείσαι και θα το κάνεις ξανά.

Οι ώρες πεθαίνουν, εσύ βαριέσαι, μα περιμένεις. Είσαι κρύος και θέλεις να την σημαδέψεις ζεστή, όπως ήσουν κι εσύ, όταν την αγαπούσες.

Γυμνά καρφιά, ψέματα, μπήζεις στο αδύναμο μυαλό της… «Εγώ ακόμα ενδιαφέρομαι» και καρφώνεις μια ελπίδα που κάθε «ερείπιο»

 χρειάζεται για να ξαναχτιστεί. Η ασθενής που χρειάζεται θεραπεία και ο γιατρός που της προτείνει μερικά καλά, εθιστικά παραισθησιογόνα.

          Σηκώνεσαι γρήγορα, δεν θέλεις ν’ αφήσεις μέσα της την πολύτιμη νέα ζωή σου, την θεωρείς ανάξια ακόμα και γι’ αυτό.

Πρωινές εκδικήσεις, αίματα πάνω σε κορμιά που εξακολουθούν να σφαδάζουν από ηδονή. Το στόμα κλείνει το μοιραίο όπλο, το φερμουάρ το θανάσιμο.

Αυτός ο ματωμένος γλάρος δεν θα ξαναπετάξει, έτσι και αλλιώς υποκρινόταν ότι πέταγε, δεν ήξερε τίποτα άλλο παρά να κυνηγάει την ευτυχία του στα ευκολόπιαστα ψάρια στα ρηχά.

Ο δολοφόνος, γιατρός, άρρωστος, διαστραμμένος, υποκριτής και εκδικητής είμαι… εγώ!