Ο κόσμος μου είναι ανώτερος.

Ναι, άρρωστος, αλλά ανώτερος.

Μπορεί να μην είναι υγιής σαν το δικό σου, αλλά είναι διαφορετικός, ενδιαφέρων, παράξενος, προκλητικός. Σε αυτόν κανείς δεν πεθαίνει από την υγιή σου βαρεμάρα.

Και, αν μερικοί δικοί μου πεθαίνουν, είναι, γιατί άρχισαν να δίνουν σημασία στον κόσμο σου και τελικά πεθαίνουν από βαρεμάρα, που βλέπουν κάθε μέρα τα μούτρα σου.

 

Το κείμενο είχε ηθικό δίδαγμα και προειδοποίηση:

Προσοχή! Κίνδυνος! Θάνατος!

Μην μπαίνετε στον κόσμο τους!

 

Αποκαμωμένος και Επαναστατημένος

 

 

Θλιμμένες υπάρξεις, μίζερες υπάρξεις,

μέσα σ’ ένα κλοτσοσκούφι αυτοαναδεικνύεστε νικητές.

Μια ανωτερότητα βαθιά από μέσα μου ν’ αναβλύζει,

δεν ξέρω πώς,

κάτι τόσο παράξενο και τόσο διαφορετικό,

τόσο που νιώθω άρρωστος.

Καταριέμαι εκείνον που με ανάγκασε να σκεφτώ,

ποιος;

ρωτάω Εκείνον που μου έδωσε μυαλό…

γιατί;

Μόνο αυτό…

Μόνο αυτό.