Μέρος Α

Το χάος, προκλητικό και περίτρανο μου δημιουργεί ενοχές γιατί ακόμα δεν έχω προσπαθήσει εκούσια να το ερευνήσω στην ολότητά του.

Το χάος, ευμετάβλητο, περνάει μέσα στη ζωή σου και την σκεπάζει, απλώνεται παντού σαν αέρας μα δεν σε ενοχλεί ούτε πειράζει

Το χάος είναι ένας φίλος, συντροφιά της μοναξιάς, της πλήξης και της ασφυξίας… είναι όλο το τίποτα που οι άλλοι μπορούν να σου δώσουν

Το χάος ερημωμένο από αισθήματα καθρεφτίζει στη ψυχή μου μια αρχέγονη νηνεμία, ένα αίσθημα ξενοιασιάς, απόλυτης αδιαφορίας ή νέκρωσης

Το χάος ήρεμο σαν τον άνθρωπο που έχει πάντα δίκιο ή άδικο, δεν είναι ανάγκη να το ψάχνεις γιατί σε βρίσκει από μόνο του

Το χάος επιβλητικό και απόλυτο σε παίρνει μαζί του για να σου διδάξει μέσα από ένα πόλεμο νεύρων ότι όλα του μοιάζουν

Το χάος είναι η ζωή μας, η κάθε στιγμή μας, η αρχή και το τέλος μας, ο κόσμος και η αυτοκτονία μας, η διαλεκτικότητα μπροστά απ’ το μονόδρομο της άχρηστης ύπαρξής μας

Μέρος Β

Το χάος και η μελαγχολία δημιουργούν μια σκλαβωτική μελωδία, εκείνην που τραγουδά το παράπονο για τις ελάχιστες σταγόνες ευτυχίας μέσα στη λάσπη μας

Το χάος είναι η παραλλαγή τόσων αντίθετων συναισθημάτων, που τελικά αφήνονται να μετατραπούν σε Αγάπη, αλλά και αυτή άγνωστη και παράξενη, μα ποτέ ασταθής

Το χάος και η μελαγχολία τραγουδούν τη δική τους μελωδία που πλανάται συνέχεια γύρω σου, εσύ δεν έχεις παρά να πιάσεις τους στίχους στον αέρα και να τη ραφινάρεις

Το χάος είναι μια παρερμηνεία του Θεού, είναι αυτό που σε κάνει ν’ αποκλίνεις απ’ τους στόχους σου όταν αυτοί σου φαντάζουν ισάξιοί του

Το χάος είναι ένα παραλλήρημα αισθήσεων, συναισθήσεων, αισθημάτων, συναισθημάτων, πλάθει, κτίζει λαβύρινθους στο εσωτερικό σου και η καρδιά σου μπερδεμένη παίζει σ’ ένα παιχνίδι ονομάτων που κάθε φορά παίρνουν διαφορετικές σημασίες, απ’ αυτόν το λαβύρινθο εκείνος που καταφέρνει και βγαίνει, κατέχει την αλήθεια και χρησιμοποιεί πλέον τις λέξεις χρήζοντάς τες κάθε φορά τα νοήματα που θέλει… αυτός κατέχει την αλήθεια… της παραλλαγής      

Το χάος εκφράζει το κατάντημα της ψυχής σου, είναι η εστία της, η πατρίδα της, το καταφύγιό της…όταν γύρω της όλα προτιμούν να μένουν γκρεμισμένα, εκείνη νιώθει σαν το σπίτι της

Είναι η ψυχή μου, το μέρος που κατοικούμε, το Χάος

Είναι οι συνθέσεις και οι απολήξεις της συμπαντικής ανουσίας

Είναι το μέρος όπου έχω μάθει και συνηθίσει να ζω και να πεθαίνω ταυτόχρονα

Είναι το τέλος που πρέπει να μπει στη σκοπιμότητα της σκέψης σου, όταν κανένας φανταστικός παράδεισος δεν σε προδιαθέτει για κάτι λιγότερο ανιαρό

Είναι το Χάος ίσως το μοναδικό

 προσδιορισμένα,

 συγκεκριμένα,

 σταθερά,

 υπαρκτό!