Γράμμα στη Γεωργία

Απροκάλυπτα διαφέρεις, δισεκατομμύρια ομοιότητες και όμως εσύ κράτησες τον εαυτό σου μοναδικό, μόνο για σένα…να τον χαίρεσαι!

Ανακαλύπτοντας ξεχωριστές οντότητες παίζουμε παιχνίδια αποδοχής και απόρριψης. Τα ξεχασμένα κατατόπια έχουν κλείσει από αρτηρίες κοινής, μαζικής κυκλοφορίας.

Και όμως, όταν προχωράς εσύ, μια αθώα νεράιδα και μαζί ένα διεφθαρμένο ξωτικό, που στηρίζονται στην δική τους αψυχολογία, νιώθω σαν να βλέπω τη Γέννηση και όλα με προκαλούν, με σπρώχνουν να σε πάρω απ’ το χέρι και να σε χαράξω ανεξίτηλα με τα στιλέτα της σκοτεινιασμένης ψυχής μου. Δέξου τα προσχεδιασμένα δώρα της φθαρμένης αγάπης μου που η ταραγμένη θάλασσα του μυαλού σου γκρεμίζει με το πέρασμα του χρόνου. Της αγάπης μου που επίπονα από επιμονή ή παραφροσύνη επιζεί. Κακόμοιρό μου παιδί!

Σκουπίδια αδιάλυτα στους αιώνες και η βρώμα μας συνοδεύει σε όλες τις ¨προόδους¨ μας. Τα σιχαμερά αποκαΐδια της ανθρώπινης διαδοχής  καψαλίζουν τα μυαλά μας απ’ την αρχή ως το τέλος μας. Κερδίζεις για να χάσεις και όταν, επιτέλους, ανοίγει το κεφάλι σου, το οξυγόνο μετατρέπει το καψάλισμα σε φλόγα που βάζει φωτιά και καίει το θρομβωμένο μυαλό σου για να το κάνει υγιείς στάχτες που άλλοι ονομάζουν τρέλλα.

Και τις εικόνες που ζούμε, τις πετάμε, μικρή μου νεράιδα, και προχωράμε, επειδή είναι αδύνατο να σταθούμε, όχι γιατί μας αρέσει το καινούριο. Αυτό το φοβόμαστε και κλεινόμαστε και προστατευόμαστε και γι’ αυτό φτιάχνουμε συνέχεια προπύργια της θέλησής μας να μείνουμε στάσιμοι, γεμάτοι αραχνοϊστούς και σκουριά: οικογένειες, σπιτικά, καριέρες, κοινωνικές σχέσεις, προγραμματισμένες κηδείες, και πεθαίνουμε σχεδόν τυφλοί, επειδή εμείς δεν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας.

Κι εγώ, μοναδική μου αγάπη, αν δεν μπορώ ν’ αποφύγω το πρώτο, θ’ αποφύγω, οπωσδήποτε, το δεύτερο. Σε σένα στέλνω, απλώς, μια πρόσκληση να με ακολουθήσεις και μόνο δέλεαρ έχω την ατέρμονη αγάπη μου, αυτήν, που ευτυχώς για σένα, εξακολουθεί να εθελοτυφλεί, αυτήν, που αδιάφορα για μένα, αρκεί να υπάρχει. Γιατί άραγε; Μάλλον κάτι πρέπει να έχεις προσφέρει, κάτι που, ενσυνείδητα, δεν αντιλαμβάνομαι ή διαφορετικά μιλάμε για ξεκάθαρα…¨κολλήματα¨.

 

Υ. Γ.

Πληγώνεσαι; Αν ναι…

Αυτός πρέπει να ήταν ο σκοπός μου, τουλάχιστον μόνο τότε μπορώ να καταλάβω ότι καταλαβαίνεις… όταν πονάς.

Αν όχι…

Τότε, τι να πω; Δεν μου μένει τίποτα άλλο να κάνω, ας πούμε ότι τα έχω δοκιμάσει όλα. Εσύ θα συνεχίσεις μια χαρά και χωρίς εμένα, αρκεί να εφαρμόσεις αυτό που εφαρμόζεις και τώρα: ¨Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν¨, αλλά πάντα μ’ ευγένεια, δεν σου λείπει, άλλωστε, η κοινωνικότητα.