Σημειώσεις (10-14/8 και 26/9 κ.α. του 93)
Είπε: «Πρόσεχε, γιατί θα τη φας!»
Είπα: «Εγώ θα έχω φτερά, μέχρι να μου τα κόψουν. Πάντα, όμως, θα έχω την αυτοϊκανοποίηση του ότι τουλάχιστον πέταξα. Εσείς;»
Τα όνειρα παρηγορούν την απουσία σου…-
Διορθώνω λάθη…-
Ποιος θα διορθώσει τα δικά μου…-
Ο Θεός μου (μου) λείπει… όποιος και να είναι…-
Έχεις κανένα πρόχειρο;…-
Μου λείπεις…-
Με λύπη,
Μιχάλης.
11η προς 12η Αυγούστου
Σήμερα ο ουρανός είναι σπυριασμένος, είναι πάλι σπυριασμένος. Περιμένω την πτώση, τις πτώσεις… πολλά αστέρια.
Ένα χαρτί κι ένα μολύβι, μια σκέψη, μια αδημονία και τεράστια υπομονή – και αντοχή.
Θα ήθελα πάλι να γράψω για τα προβλήματα του «κόσμου» μου, όμως τώρα δεν τα σκέφτομαι· σκέφτομαι εσένα, μόνο εσένα.
Σήμερα σκύβω στη θάλασσα, για να δω τον ουρανό και παύω να ζητώ τον εύκολο τρόπο. Σήμερα θα ήθελα πολύ να σ’ έχω εδώ, για να ηρεμώ στο δικό σου τρόπο – και τόπο. Σήμερα τα πάντα σκιάζονται από τις σκοτεινές λάμψεις της άγνωστης ψυχής μου και θα ήθελα να σ’ έχω εδώ, σ’ ένα αντιαγώνα να ελέγξω το μυαλό μου. Σήμερα θέλω να σε αγαπώ και κόβοντας το νήμα της αυτοσυντήρησης σε αγαπώ και σαν άπιστος πιστός την αβεβαιότητά σου προσκυνάω, αναμένω την απάντηση που θα μου δοθεί και σαν χριστιανός το εγώ μου πατάω, ωσάν θεός σπλαχνικός ζήτουλας της σωφροσύνης σου γίνομαι και αυτήν αποζητάω, σπρώχνοντας, γκρεμίζοντας σαν να θελα να σε φάω.
Μόνο τώρα που λείπεις πιθανολογώ ότι πρέπει να υπάρχει μέσα μου η ανάγκη να δώσω αγάπη· όταν ήσουν εδώ, απλώς πολέμαγα για λίγο κάτι, να βασιστώ, να στηριχτώ, να θελήσω, να πιστέψω, να γνωρίσω ή να μαντέψω κάτι σαν αυτό, να πείσω τον εαυτό μου, έστω, ότι νιώθω κι εγώ αυτό που οι άλλοι (γιατί όχι εγώ;) «βαπτίσανε αγάπη». Αν μπορέσω, άραγε για πόσο καιρό θα μπορώ;
Σήμερα ο ουρανός είναι σπυριασμένος…έχω πολλές ευχές…δεν τις χρειάζομαι…ας περνάνε απλώς γρήγορα οι μέρες.
(Υποκειμενικά) Το μυστικό της ποίησης
Η κρυπτογραφία.
Ο ποιητής είναι χαρούμενος που φτιάχνει γρίφους σε στιχάκια. Ο αναγνώστης χαίρεται – εκτιμώντας συγχρόνως και την αξία του ποιητή – όταν λύνει τα δύσκολα σταυρόλεξα που περιέχουν τις λέξεις - κλειδιά- νοήματα (που σίγουρα εξέφραζαν τον ποιητή όταν τις έγραφε) που τον εκφράζουν και νομίζει, τουλάχιστον, ότι τις καταλαβαίνει.
Η αγάπη μου είναι αντιφατική. Είναι αυτή που τη μια σου λέει:
«Δεν σου αξίζω», και την άλλη: «Μου πέφτεις λίγος»!!!
Το ξαφνικό τρομάζει, το παράξενο τρομάζει, το καινούριο τρομάζει, το ανώτερο τρομάζει. Τότε, πώς στην οργή θέλετε να πάμε μπροστά; Πώς στην οργή θα μάθουμε; Πώς στην οργή θα γίνουμε καλύτεροι;
Τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου τις πέρασα μέσα στην πραγματικότητα…που γνώριζα. Τώρα, όμως, που αυτή βγαίνει ψεύτικη, το μόνο που θέλω να θυμάμαι είναι στιγμές των ιδανικών ονείρων μου.
Η καταναλωτικότητα των ωραίων σκέψεων, η άκαρπη προσπάθεια ν’ αποτυπώσω τον κόσμο μου στο χαρτί. Τίποτα δεν θα μπορούσε ν’ αποδώσει αυτό που έχω μέσα μου, παρά μόνο, ίσως, η σιωπή· εγώ, όμως, συνεχίζω να γράφω γι’ αυτά που νιώθω.
Το απόλυτο της υπερεκτίμησης, κάτι που δεν μπορεί ν’ αλλάξει αυτό που προεκτίμησες.
Τώρα κρυώνω θέλω, όμως, να προσπαθήσω να νιώσω την αγάπ… το ενδιαφέρον μου. Θα το κάνω.
Αφήνω, όμως, τον εαυτό μου να καταθλίβεται, δεν ξέρω γιατί. Δεν νομίζω ότι θα συναντήσω ποτέ το δηλαδή.
Μήπως δεν αξίζει;
Όχι, δεν πρέπει… δεν μπορεί.
- « Όλα τα Πνευματικά Δικαιώματα των ποιημάτων έχουν επιφυλαχθεί για τον Γεώργιο Ιωάννου Χατζή, τον μαέστρο μου. »