Δάμασε τον Πόνο και την Οργή σου

Είναι νεκροί! Νεκροί, αλλά δεν το ξέρουν.

Εγώ μπορεί να ’μαι ζωντανός… μακάρι να ’ξερα.

Τ’ ότι είμαι ξεχωριστός, κάτι μπορεί να λέει.

Όμως ούτε κι αυτό λέει τίποτα, αν τελικά δεν αγωνιστώ να μείνω ξεχωριστός, ίσως και ζωντανός.

Άσχετα με όσα με κατηγορούν, πρέπει να μείνω ζωντανός και να βρίσκω τις αλήθειες μέσα μου,

μακριά από τις κριτικές τους,

μακριά από τις τυπικότητές του,

μακριά από τις πανομοιότυπες συμπεριφορές τους.

Πρέπει να μείνω ζωντανός!

Είναι νεκροί! Νεκροί, αλλά δεν το ξέρουν.

Είναι όμοιοι! Όμοιοι, όμως μπορούν και το υποφέρουν.

Και θέλουν να με πείσουν να τους μοιάξω.

Ανθρωπάκια που κατηγορούν εμένα ως θρασύ, γελοίο και τρελό, επειδή εγώ δεν κάνω τον κόπο να δικαιολογώ την ανομοιότητά μου.

Χμ… χα, χα! Είναι νεκροί! Και δεν το ξέρουν! Και κινδυνεύουν να νεκρώσουν τα πάντα γύρω τους, γιατί φοβούνται αυτούς που δεν τους μοιάζουν.

Δεν θα τους σκοτώσω, για να τους αλλάξω, δεν θα γίνω εγκληματίας στ’ όνομα καμίας επανάστασης, που να με δικαιολογεί.

Δεν θα σταματήσω, όμως, με όλο το είναι μου να τους φωνάζω:

«Είστε νεκροί και πρέπει να ζήσουμε!»

 

…ίσως να ’ναι καλύτερα να μην τους το ’λεγα, δεν θ’ αλλάξει τίποτα. Νιώθω ζωντανότερος μέσα σε όλη αυτή τη νεκρίλα…

ξεχωρίζομαι, αυτοπροβάλλομαι, επιβιώνω κι επιζώ

ελπίζοντας, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον…

στον εαυτό μου!