Άνθρωποι κενοί συναισθημάτων

σαλτιμπάγκοι υποκριτικής πνευματικότητας

κρανία κούφια σε εξωτερικά όμορφα κουφάρια

 

Αυτό ζήταγες από μένα τόσο καιρό;

Για όλα αυτά που σου έδινα, τι ήταν αυτό που ζητούσα;

Γιατί πρόδωσες αυτό που ήταν χρηστό;

 

Ανήθικες απομιμήσεις έξυπνου κτήνους

δεν αλλάζετε κι ας περνάει ο καιρός

η ματαιοπονία σας κηλίδα στη διαύγεια μου

η ύπαρξή σας ευτελές ερωτηματικό

 

Το ενδιαφέρον μου για σένα οίκτος έχει γίνει

οίκτος μιας ματωμένης ψυχής

Γιατί, ενδιαφέρον μου, να είσαι τόσο συνηθισμένη

εσύ που θα μπορούσες να διαφέρεις τόσο πολύ;

 

Δεν ξέρω, γιατί ακόμη με απασχολείτε

και κερδίζετε τη συμπόνιa μου

αφού προτιμώ να μένετε μακριά μου

 

Γιατί, ενδιαφέρον μου, η σκέψη σου αρρωσταίνει;

Και γιατί γίνεσαι τόσο μικρή;

Καθετί που είχαμε, τώρα πλέον πεθαίνει

Γιατί  δεν θέλεις να μ’ ακούσεις; Γιατί;

 

Θλιβερές υπάρξεις, παρόλο, πόσο γρήγορα ευτυχείτε;

άραγε τι είναι αυτό που σας ικανοποιεί;

Τίποτα δεν έχετε κι αυτό συνέχεια ποθείτε

δεν βλέπετε πέρα από του τέλους την αρχή

 

Τώρα μου θυμίζετε θλιμμένα σκιάχτρα

ω, να μην έχω κι εγώ λίγη απ’ τη δική σας υπομονή

ό,τι χωρίς αξία περιμένοντας άψυχα να φυλάω

οτιδήποτε χωρίς κανένα σκοπό και ζωή