Τώρα (έτσι ζω)

Μουχλιάζω και σκέφτομαι: «Ποια θα μπορούσα να πηδήσω σήμερα;»

Σαν αηδία η όρεξη, βιολογικές προσαρμογές του πνεύματος. Σαν να καλουπώνω στη μούχλα τη ψυχή μου στους συνηθισμένους σας βιορυθμούς.

Μουχλιάζω και σκέφτομαι: «Πού θα πάμε σήμερα;»

Σαν αλλεργία όταν δεν ψάχνω τον εαυτό μου αρρωσταίνω, γιατί δεν με γνωρίζω, όταν και γιατί αναλώνομαι στις αγχωτικές και γεμάτες δυστυχία απολαύσεις σας, σαν ένας από εσάς.

 

Μουχλιάζω, δεν σκέφτομαι, παρατηρώ και ζαλίζομαι τις αποστάσεις μου απ’ αυτό που θέλω να γίνω.

Είπες «μούχλα», καλύτερη απ’ την πανούκλα που σέρνεται σαν τρωκτικό μέσα σας, στις σκέψεις σας, στις επιθυμίες σας, στις ζωές σας, στις ψυχές σας, χειρότερη και απ’ αυτή στις ενέργειές σας που τις συγκρατεί ο «περίγυρος» σας είτε λέγεστε αριστοκράτες είτε επαναστάτες και κοινωνικοί αναμορφωτές είτε απλά αλήτες και χαμένοι.

Μουχλιάζω και σαρώνομαι.

Καταστρέφει και είναι λαίλαπα, είναι θάνατος στη ζωή ή…

απλώς μια σκοτεινή επιλογή… να θέλω να σας μοιάσω.

Ομοιότητα και αποξένωση: Το νόημα της πόλης. Το κέντρο του κόσμου.