Πνοές μυστικές στις μακρινές ματιές σου.

Τάφοι που ανοίγουν για να πνίξουν το χτυποκάρδι μας.

Άνοστο μυστήριο ο θάνατος με παγιδεύει στη θελκτικότητά του.

Ήλιε μου, σε χάνω καθώς βυθίζομαι σε σκοτεινά μαυσωλεία με αετώματα ικρία.

 

Την κατάρα σου, αφέντη μου, την έδωσα στον πατέρα μου

και μου τον πήρε πριν απ’ τα μισά του δρόμου του.

Τα γράμματα του χάθηκαν στον κόρφο της μάνας του.

Κανείς τους δεν τα κατάλαβε.

Οι φωνές του έσβησαν πριν ακουστούν.

Η σιωπή του τραντάζει την ακολουθία τους.

 

Μονάχος και δειλά-δειλά περπατούσες το δρόμο για τον Άδη.

Και εγώ, σιγά-σιγά, μπήγω τα νύχια μου στο μέτωπό σου

θέλοντας να τραβήξω τη σάρκα σου να βγει, να ελευθερωθεί το μυαλό σου,

για ν’ απολαύσει το ταξίδι στο «πάντα».

 

Πνοές μυστικές ψάχνοντας θάλασσες στεγνές,

ξεψυχάς σαν καταραμένος άγγελος,

έρμαιο της ανελεημοσύνης  του κυρίου σου.

Πνοές μυστικές σε σκοτεινά δωμάτια, σιγανές,

όταν έχασες την ευκαιρία να βρεις επιτέλους τον εαυτό σου.

 

Φιμώσου… ελεύθερα… εξαναγκασμένος απ’ το Χάρο.