Νιώθεις τα κατρακυλίσματα της απαραιτητοσύνης σου

σαν ανοιχτές πληγές που ψάχνουν από μόνες τους για φάρμακο.

Φωνάζεις στους άλλους τη μοναδικότητά σου, αλλά έξω

βγαίνουν μόνο ευγενικά ψιθυρίσματα συγκατάβασης και συμβιβασμού.

Το αγρίμι που ήθελε να βγει απ’ την αγέλη του

ή έστω να χαράξει τον ημιαυτόνομο δρόμο του.

Πεθαίνεις ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της κοσμικής επιτυχίας

και, όταν φτάσεις στην κορυφή της,

τα τραύματά σου μιλούν μόνο για πόνο και ντροπή.

 

«Όταν ανεβείς, δύσκολα  ξαναπέφτεις, αλλά δεν είσαι εσύ.»

«Σ’ αγαπώ, κατάλαβέ το. Θέλω, όμως, μόνο εσένα και όχι μια συμπορευόμενη, εξαναγκασμένη μαριονέτα. Θέλω εσένα!»

«Θέλω και εγώ τον εαυτό μου πίσω, με ακούτε, θέλω τον εαυτό μου πίσω! Με θέλω πίσω, σας παρακαλώ…»