Δεν θυμάμαι

Δεν θυμάμαι πώς χάθηκα

Την τελευταία φορά έπλεα στον ωκεανό με τις λέξεις

Αύριο θα είναι αργά

Δεν υπάρχει καιρός γι’ άλλα λάθη

Δεν έχω περιθώρια

Δεν θυμάμαι πώς πέθανα

Την τελευταία στιγμή έχασα το εισιτήριο για τον Παράδεισο μου

Τώρα είναι αργά

Όλοι οι άλλοι προορισμοί είναι ενοικιάσεις του κόσμου τους

Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου,

δεν μπορεί να με κρατήσει πάνω του

Ό,τι έχω, ό,τι είμαι είναι προσωρινό

και τα πάντα μέσα μου, πάνω μου και γύρω μου αλλάζουν

Δεν θυμάμαι πώς, πότε για τελευταία φορά

άκουσα τις νότες της σταθερότητας, της αιωνιότητας

Δεν θυμάμαι, γιατί τελικά δεν έμαθα να διαβάζω νότες

Δεν θυμάμαι πώς χάθηκα

Δεν θυμάμαι πώς πέθανα

Τώρα είναι αργά…

Ή μήπως δεν είναι;