Μη μου ρίχνεις στα μάτια αμφιβολία

Εγώ ροφούσα το πάθος απ’ τα χείλη σου

Μη μου μιλάς γι’ άλλους τόπους, άλλους ανθρώπους, άλλες εποχές

Τόσο καιρό είμαστε εδώ και κλαίγαμε για το χθες

Ίσως αρρωσταίνω καθώς με οδηγείς σε δρόμους της απελπισίας

Ίσως να μαθαίνω καθώς σκάβεις τις πληγές με ανόητα πισωγυρίσματα

Ίσως να κερδίζω καθώς δε φεύγεις θα σε διώξω με τις κλωτσιές

Εγώ στο είπα είμαστε διαφορετικοί

όμως εσύ προτίμησες τον παλιό σου κόσμο

 

Μην τραβάς την ελπίδα από μέσα μου

Με τους σκοπούς μου (επι)ζω γελοίοι και αν είναι

Μη φοβάσαι και αν μια στιγμή φύγω

Μαζί σου θα μείνω, να σε αγαπώ πεθαίνοντας

Ξέκλεψε λίγο καιρό

Δεν είσαι εσύ που με κρατάς, να φύγω εγώ δε θέλω

 

Ίσως αρρωσταίνω καθώς μιλώ για ν’ ακούω τα λόγια μου

Ίσως μαθαίνω καθώς πλέω στα πελάγη της βλακείας σου

Ίσως κερδίζω καθώς δεν πέφτεις, απλά θα σε σπρώξω στο γκρεμό

Εγώ στο είπα πρέπει να’ σαι διαφορετική

Όμως εσύ ούτε ν’ ακούσεις δεν ήθελες

 

Μην ζητιανεύεις για λίγο οίκτο με κρύα κλάματα και ψεύτικες ενοχές

Μόνο ζήτα μου να μείνω να με αγαπήσεις πεθαίνοντας

Ίσως αρρωσταίνω καθώς αγαπώ για να σκοτώνω το χρόνο μου

Ίσως να μαθαίνω καθώς καταλαβαίνω πόσο «τέλειος» είμαι

Ίσως να κερδίζω καθώς προχωρώ αδιαφορώντας για τα λάθη σου

Εγώ στο είπα είμαι σωστός

Εσύ, όμως, μόνο έκλαιγες και τη συγγνώμη μου ζητούσες