Ο Σκοπός αγιάζει τα Μέσα

…Ζούσε…δεν το ήξερε ακόμα, αλλά ζούσε.

Άνοιξε τα μάτια σ’ έναν ήσυχο, άδειο τόπο…

Μάλλον παραξενεύτηκε και τα ξανάκλεισε…

ήταν ακόμα στον ίδιο τόπο.

Προσπάθησε να σηκωθεί μα δεν μπορούσε…

ήταν δεμένος χειροπόδαρα.

«Γιατί;», αναρωτήθηκε.

Το ταβάνι δεν του έδωσε απάντηση και εκείνος πληγώθηκε.

Στο μυαλό του ήρθε η λέξη «δοκιμασία». Απόρησε.

«Γιατί;», ξαναρώτησε.

Κανείς δεν απάντησε…

μόνο που άκουσε κάτι σαν ένα σαρκαστικό απόηχο γέλιου.

«Δοκιμασία;!» Αδιαφόρησε.

Δεν ξαναρώτησε.

Έλυσε τα δεσμά του, γύρισε στο πλάι και αποκοιμήθηκε…

χωρίς τους πόνους.

 

…Δεν ζούσε… Δεν ήξερε γιατί, αλλά δεν ζούσε.

Κανείς δεν του απάντησε…Ίσως κανείς δεν ήξερε…

Όλοι, όμως, του έλεγαν ότι είναι ζωντανός.

Όλοι…εκτός απ’ το ταβάνι.