Χαράς Ευαγγέλια

Θέλω να γράψω για τη Χαρά, γι’ αυτό το τόσο στιγμιαίο και παροδικό συναίσθημα που χτίζει την παροδικότητα με ντελίριο.

Αριθμεί στη ζωή ένα απειροελάχιστο σύνολο ελπίδων σαν φωτεινές ηλιαχτίδες μέσα από ένα παντζούρι ενός υπογείου δυναστευμένου απ’ την εσωτερική κατασκοτείνια του.

Πραγματεύεται άγνωστα αισθητήρια του μυαλού μας, φανταστικά περιγράμματα δαχτύλων που αγγίζουν έννοιες κλειδιά: «ανοιχτότητα», αυθορμητισμό, δίψα για ζωή, απόλαυση της Φύσης, γνώσης του Έρωτα, αγάπη για όλα όσα μας περιτριγυρίζουν ακόμα και τη γέμιση του είναι σου απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί τελικά όλα είναι στο κεφάλι σου (είναι σαν την πλήρωση που νιώθεις όταν, τουλάχιστον, πιστεύεις ότι «έτεροι» σε αγαπούν).

Μένει χαραγμένη στη μνήμη η Χαρά ή εκείνα τα διαστήματα χαράς που φέρνεις στο μυαλό σου συχνά και ζητάς να τα συζητάς ή που κάνεις απεγνωσμένες προσπάθειες να τα διώξεις, όταν είσαι δυστυχισμένος και οι αναμνήσεις τους κάνουν την παροντική σου πίκρα πικρότερη.

Τι άλλο θα μπορούσα να γράψω για τη Χαρά, όταν είμαι χαρούμενος; Αμέτρητους ειρμούς και συνειρμούς, έννοιες και αναλύσεις.

Όμως τώρα άλλο δεν μπορώ, η Χαρά μου πέρασε.

Τόσο παροδική! Γιατί;