Καλοκαίρι ΄95 – Συμβιβασμοί Θερινής Νυκτός

Νύχτες απόκοσμα κοσμικές, χαραγμένες σε βάθος στις ψυχές όλων

και κυρίως εκείνων που τις εκμεταλλεύονται.

Κόσμοι για τους οποίους η αμάθεια σε μακαρίζει,

η γνώση τους, όμως,

σε ανεβάζει και μετά απότομα σε ρίχνει και σε σκοτώνει.

 

Ξερνούσα και ήσασταν όλοι γύρω μου.

Τριάντα «νεολέροι» σ’ ένα μπαρ του κώλου «Δροσοκωλάδικου και Καφετεριών» γωνία, αργότερα περισσότεροι σ’ ένα «χαμένο» νησί με ρόδα και αγκάθια στην άκρη του Αιγαίου.

Ανακάλυψα ότι, ανεβασμένος πάνω σε μια σκηνή, δεν είχα φωνή για να τραγουδήσω…αλλά για ν’ αποσυμπιέσω την οργή μου.

Ήταν πολλοί γύρω μου και μ’ έκαναν να πάθω εκείνη τη ναυτία:

Την ημέρα: μια χαζή οικογένεια, η Χάρυβδη η Σκύλα, παρέα διανοητικά αναπήρων, ψεύτικοι φίλοι.

Τη νύχτα χειρότερα: κοινοί clubόβιοι, μούρες σεβασμιότατες και άτομα της νυχτερινής ζωής, οδηγοί και ειδήμονες, σίγουροι και μεγάλα κεφάλια, επαγγελματίες απατεώνες, αδερφές επί των κοινωνικοτήτων, εγωκεντρικοί επιδειξιμανείς, αρσενικά και θηλυκά αστέρια της πασαρέλας των ηλιθίων και όλου του τηλεοπτικού ανεγκέφαλου συρφετού, επαγγελματίες απατεώνες, δύο ερασιτέχνες θύματα, αισχρή μουσική, αγοράκια και κοριτσάκια που τώρα πλέον παίζουν τη νύχτα, άνθρωποι ΑΔΕΙΟΙ να κουβαλάνε άδειες εγγυήσεις και υποσχέσεις, κόντρες εγωισμού και παρόμοια στενοκέφαλες εκδικήσεις, ανωμαλίες σώματος, μυαλού και ψυχής, νοοτροπίες μισάνθρωπες και ψυχολογίες νοσηρές και – όπως πάντα και – ιμπεριαλιστικές.