Διαγράφω πόνους σε κόκκινα φόντα αγωνίας,

                                                ανασφάλειας,

                                                αβεβαιότητας

Δακρύζω απερίσκεπτα σε συνειρμούς τυχαίους,

                                                με ανθρώπους,

                                                με καταστάσεις,

                                                λυγίζω…

…όμως…

είμαι κύριος του κόσμου…που με περιβάλλει

Αναντίρρητα αναίσθητος πονάω,

μόνο όταν θέλω και δεν θέλω

να πονάω

Σχεδιάζω την αναισθησία με στρατηγική χρόνων,

                                                          εμπειριών,

                                                          γνώσεων

Δεν με αγγίζουν επειδή μπορώ

                   όχι επειδή δεν μπορούν

Δεν με βλάπτουν, γιατί σκέπτομαι

                   όχι επειδή δεν καταλαβαίνω

Δύσκολα, αλλά αναίμακτα…

Δεν πληγώνομαι