Καπιτονέ

Αθροίζοντας εικόνες μάζεψα στο μυαλό μου άπειρους συνειρμούς

και ζαλίστηκα

(Λες να ’γινα πιο έξυπνος;)

Εκστατικά ονειρεύομαι τον παράδεισο – όταν δεν τον βαριέμαι –

και ακούω τις μελωδίες του

στο άπειρο που ζωγραφίζει νοητές εικόνες με γαλαξιακές γραμμές

σε χρώματα ροζ σκούρο και μπλε ηλεκτρικό

(Μήπως μπορώ να γίνω και ζωγράφος;»)

Θυμάμαι, όταν ψηλαφώντας το γυμνό σου κορμί

δημιουργούσαμε στατικό ηλεκτρισμό κι εκκενώσεις

(Μήπως είμαι και καλός «αγωγός»;)

Γεύομαι τη Φύση και ξεθαρρεύοντας την καταβροχθίζω

(Κάνω κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι;)

Αφήνω έννοιες να μας περιτριγυρίζουν

και σαν πέσουν πάνω μας και μας καλύψουν

μένω αμίλητος, άπραχτο και δεκτικός του χάους

(Άνθρωπος δεν είμαι;)

Παίρνω μαζί μου τα προβλήματα, τα εμπόδια και τ’ αποσυναρμολογώ

για να μη μπαίνουν μπροστά μας

τη μοναδική στιγμή που μιλάμε με τον εαυτό μας…

αυτόν ή τον άλλον…

(Μήπως πρέπει να ξεχάσω ότι είμαι μαστουρωμένος;)

Ο κόσμος που δημιουργώ τώρα

είναι προέκταση αυτού που έχω μέσα μου

Δεν έχει σημασία, αν είναι αληθινός

Τον αληθινό δεν μπορώ να τον βοηθήσω, τον άφησα

Δεν είμαι εγώ αυτός που γελιέται

αλλά αυτός που δεν τα έχει βρει όλα

γι’ αυτό και σας καλωσορίζω:

«Καλώς ήρθατε, κυρίες και κύριοι, σ’ ένα κόσμο φανταστικό.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της ντάγκλας αλά καπιτονέ.

Πάντα, κυρίες και κύριοι,

μπορούμε να φτιάξουμε μια καλή φάση από μόνοι μας,

αρκεί να έχουμε τα κατάλληλα υλικά.

Καλώς ήρθατε σ’ ένα κόσμο

που δεν μπορείτε να κατηγορήσετε ως reality-show,

γιατί με γνωρίζετε πολύ καλά πλέον,