Παρουσία – Παρωδία

Υπαρξιακά – Αποκάλυψη

 

Είμαι το παιδί σου σκύλα, το γένος της πατρικής κατάρας και της εντερικής δυσφόρησης.

Εννέα χιλιετηρίδες διαμορφώσεως του πνεύματος με αφήνουν να κοιμάμαι μπροστά απ’ την τηλεόραση και να κάνω το ένα μετά το άλλο πακέτο τσιγάρα στην καφετέρια ή στο club.

Ήρθε η ώρα να πατσίσεις τα χρέη σου με τη συντέλεια του κόσμου, αλλά αυτή αργεί και δεν μπορείς να περιμένεις άλλο για να δεις κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτό συντελείς στο τέλος σου.

Όταν μετά και την τελευταία κατάχρηση συνεχίσεις να βαριέσαι, θα πάρεις το δρόμο σου και θ’ απαλλαγείς απ’ τον εαυτό σου – έχεις χάσει προ καιρού την οικειότητα και την άνεση του να νιώθεις λυπημένος – ή θα γυρίσεις πίσω στην αθωότητα της αγνωσίας, στη Φύση, στο Θεό που δεν γελάει πια μαζί σου, έχεις χάσει την γραφικότητα σου για Εκείνον, αλλά ούτε να κλάψει μπορεί, είναι θεός γι’ αυτό σε περιφρονεί, ακριβώς επειδή δεν μπορείς να του δημιουργήσεις συναισθήματα, δεν είσαι άξιος της ζωής που σου έδωσε, άρα είσαι άξιος να βασανίζεσαι…μόνος, γιατί έτσι και αλλιώς οποιαδήποτε ένωσή σου με άλλον άνθρωπο είναι ανίκανη να συμπληρώσει το μεγάλο κενό που δημιουργεί αυτό το ερωτηματικό που σε συνοδεύει απ’ τις πρώτες σου σκέψεις.

 

Όταν  ξαναμετακομίζω στο μυαλό μου το βρίσκω κατειλημμένο απ’ την μαστούρα της τελευταίας φοράς και την ισχνότητα των παρουσιών γύρω μου.

 

Ο σουρεαλισμός είναι φόρεμα της αοριστίας. Αυτά που παραθέτω είναι συγκεκριμένα…ακαταλαβίστικα, εσείς, όμως, προσπαθείτε να βγάλετε νόημα. Είστε βλάκες άραγε;

                                                                   Επίλογος…

                                                                             (επιτέλους!)