Επόμενος

Ψηλαφώντας εικόνες σ’ ένα παζλ με χαμένα κομμάτια, ψάχνεις να βρεις τις διάφορες μορφές του μπερδεμένου σου εαυτού.

«Άφησε με ν’ ανακατέψω λίγο τα κομμάτια. Μην με μαλώνεις όλη την ώρα, γκρινιάρη!» (Ε! Ήθελα να φτιάξω κανένα στίχο εδώ!)

«Ο Επόμενος, παρακαλώ.»

«Κύριε Θύμα, θα περάσετε να εισπράξετε το υπόλοιπο της προσωπικότητάς σας;»

«Βρε, καλό μου αγόρι, δεν είναι ότι σου λέω τι να κάνεις, απλώς δέξου τις επιρροές, άφησέ τες να σε καθορίσουν. Δεν είσαι μακριά απ’ το να γίνεις επιτέλους νορμάλ και ευτυχισμένος.»

«Το υπόλοιπο κάνει τη διαφορά δυσανάλογη…Είχα καταθέσει μεγαλύτερο ποσό!»

«Τα έτοιμα τρώγονται, θα έπρεπε να είχες δουλέ-ψει»…

Ή να κάνεις το μεγάλο βήμα της (αυτό-)επεξεργασίας, της εξέλιξης.

«…ο Επόμενος, παρακαλώ.»

 

Αρνητικά κολλημένα στον τοίχο αντί φωτογραφιών ακτινογραφούν ένα λευκό διάγραμμα στη θέση σου και γύρω του σκοτάδι.

Έλα να κάψουμε την τελευταία ασπρίλα στον καπνό μιας μάσκας κανονικότητας.