…της Νίκης

Η προσπάθεια που κάναμε να μείνουμε χαμογελαστοί, όταν η χαρά αναχώρησε, πήγε χαμένη.

Όλη αυτή η συσσώρευση της ύλης δεν κατάφερε ποτέ να χορτάσει τα κορμιά μας…ή μήπως είναι κάτι άλλο που πεινάει;

Σε βλέπω μέσα από την ομίχλη των ανθρώπινων σχέσεων γυμνή, γνωστή, απροστάτευτη…Το εκμεταλλεύτηκα και με πλήρωσες.

Την τελευταία φορά που έπαιξα το παιχνίδι σου, πήδησα, αλλά νικήθηκα, στο χρωστάω, όπως και την τελευταία φορά που ήμουν εγώ, νίκησες, μου το χρωστάω.

Τέλος πάντων αδικούμαι, αλλά δεν πειράζει… δεν είναι παρά ένα παιχνίδι αυτό που παίζουμε, κανείς δεν μας κατηγόρησε σε αυτήν την εποχή ότι είμαστε ψυχικά και πολύ υγιείς, γιατί άλλωστε;

Νίκησες, βέβαια, αλλά μην χαίρεσαι δεν θα το πάρεις μαζί σου ούτε αυτό ούτε τίποτα άλλο… θα πεθάνεις…νορμάλ και το ακρότατο δυνατό κενή…το αξίζεις, νίκησες κι εσύ, όπως και οι πλείστοι άλλοι, στο «παιχνίδι της ζωής», που καταφέραμε έτσι να τη καταντήσουμε και με τις λάσπες της τα μούτρα μας να πασαλείψουμε…ΟΚ.

Γυναίκα, πολύ λίγο πριν το θάνατο που αποφάσισες να έχουμε, φτύνω την ταφόπλακα με την οποία σκεπάζεις ότι ανθρώπινο προσπαθήσαμε να ζήσουμε…μην ξεχάσω να συμπεράνω για το κυνήγι της ευτυχίας και των προτύπων του κόσμου που επέλεξες… «Μακάριοι οι επιμένοντες συνηθισμένα-κανονικά, ότι στον Άδη χαθήσωνται…νικητές!»