Father Alek 14/10/95

[Κατόπιν απουσίας σκέψης η διάψευση της κατηγορίας για έλλειψη προβληματισμού. Η αθώωση βρίσκει τον εναγόμενο περίλυπο, αφού αυτός προτιμάει την καταδίκη του , τώρα που η πνευματική του κληρονομιά είναι δεδομένη και στους υπόλοιπους που δεν ξεχνάνε να του το θυμίζουν.]

 

Ξαφνικά ησυχία. Σκέψη.

Χειμώνας, ώρα για θάνατο. Παράξενο το κάλεσμα της μοίρας, όταν καθορίζεται από σένα τον ίδιο. Είσαι ήρωας… είσαι μάρτυρας… είσαι άγιος. Γύρω σου εικόνες, δεν τις αναγνωρίζεις… θεληματικά; Αγνοείς.

Αλλά οι παρανοϊκοί δεν μακαρίζονται, τιμωρούνται από τους… Στην παράνοια βασιλεύει η δύναμη. Η δύναμη βασιλεύεται από τους σκοπούς της. Οι σκοποί είναι σκλάβοι της θελήσεως. Η θέληση καταδυναστεύεται από το συμφέρον. Παράξενη ιδέα: Αν πετύχεις τον σκοπό σου, έχεις αποτύχει (άλλωστε ζεις για ένα σκοπό, τι θα σου μείνει ύστερα;).

Δάκρυσα μια φορά και άλλαξα στάση στο Πάτερ Ημών… αν και κάπως αργά. Σε θυμήθηκα. Θαυμάζεις τα θύματα των αγώνων. Τους επαναστάτες; Τους μάρτυρες; Τους ήρωες συνειδήσεως; Ανόητη μου φαίνεται η θυσία…

Μήπως είμαι ανόητος;

Δεν χρειάζεται να σκέφτομαι. Δεν υπάρχουν λύσεις.

Νοητικά έφτασα στο τέλος και κατάλαβα ότι κάποιος το είχε πάρει και το πέταξε στο βυθό της θάλασσας που χάνονται τα λιγοστά χρόνια των ζώων όλων μας. Εκεί μαζί με τα έργα σου αναπαύονται άπειρες ψυχές, που έχουν κλεισμένα τα μάτια στη διάστασή σου. Εκεί θα έρθουν να χαθούν και τα κλασσικά, τ’ αθάνατα δημιουργήματα των παιδιών της, αλλά κάποτε και αυτή η ίδια αυτοπροσώπως η Γη.

Ο Θεός δεν μου χάρισε την ευτυχία της τελείωσης σε αυτόν τον κόσμο.

Λιγότερη σκέψη χρειαζόταν. Προσπαθώ. Άφησέ με.

Αγαπώ την απλοϊκότητα των ιδανικών σου.

Ανέξου την πολυπλοκότητά μου…

Ανέξου την «αδιαφορία» μου.

Νόημα…;

Ηθικό δίδαγμα…;

Ησυχία.

Τέλος σκέψης…;