Όποιος φτάνει στην ταπείνωση είναι ανίκητος.

Αυτό δεν έχει να κάνει με δυνάμεις, αρετές και ευφυΐα. Αν έχει τα προηγούμενα καταλαβαίνει ότι έχει ακόμα μεγαλύτερο χρέος σε Θεό και ανθρώπους.

Θα θυμίσω τον Απόστολο Παύλο. Έλεγε ότι "ο πρώτος των αμαρτωλών είμαι εγώ" την ώρα που τα μαντήλια με τον ιδρώτα του θεράπευαν αρρώστους και είχε φτάσει μέχρι τρίτο Ουρανό ακόμα επί Γης, όπως και ο άλλος γίγαντας της ταπείνωσης ο Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός. Και παράδειγμα περαιτέρω ο Μέγας Αντώνιος έπεσε σε περίσκεψη και είπε" ποιος μου ομοιάζει στην αρετή" και ο Θεός λόγω της γενικής αγαθής προδιάθεσης του Αντωνίου δεν τον τιμώρησε, αλλά έστειλε άγγελο: "έλα μαζί μου, Αντώνιε, και θα σου υποδείξω άνδρα βυρσοδέψη εντός πόλης που είναι ανώτερος από σένα". Ο Αντώνιος έκπληκτος πήγε και εξόρκιζε τον βυρσοδέψη να του πει ποιες είναι οι αρετές του και είναι υψηλότερα από αυτόν και τελικά ο βυρσοδέψης απάντησε: "δεν ξέρω τι μου λες για αρετές. Εγώ όλη την ώρα προσεύχομαι Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον πιο αμαρτωλό όλων". Και τότε θαύμασε ο Αντώνιος το μεγαλείο της ταπείνωσης.

Η ταπείνωση είναι ανώτερη και από την αγάπη κατά την εξής έννοια, γιατί ο ταπεινός θα φτάσει να αγαπά τέλεια, ενώ εκείνος που αγαπά μπορεί να εκπέσει γιατί θα πει στον εαυτό του "αγαπώ τέλεια".

Τελικά όλα πρέπει να ξεκινούν με αφετηρία τον Θεό και να καταλήγουν στον Θεό.

Αλλοίμονο στον χριστιανό και στον κοσμικό που θα νομίσουν ότι κατάφεραν κάτι μόνοι τους και δη όταν επαρθούν για αυτό.

Και θα φτάσω να καταλήξω ότι ό,τι δεν γίνεται μέσω του Θεού έχει προορισμό την ανυπαρξία.

Το όνομα Κυρίου είη ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος.