Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εντολή από το αγάπα τον Θεό σου με όλη σου τη ψυχή, όλη σου την καρδιά, όλη σου τη δύναμη και τη διάνοια. Και εννοείται ότι ο νόμος της Αγίας Τριάδας δεν συμπληρώνεται χωρίς το αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου.

Ο Ελληνισμός συνάντησε τον Χριστό στις βασικές και υψηλότερες αρχές του.

Ήταν ένας γάμος που άλλαξε την υφήλιο για πάντα.

Τώρα εσείς, γραικύλοι, τι σχέση έχετε με τα παραπάνω είναι ευθύνη σας κάποια στιγμή να καταλάβετε μόνοι σας.

Εγώ θα κλείσω αυτό το άρθρο με την Κυριακή προσευχή στα νεοελληνικά και καλά θα κάνω, γιατί η παπαγαλία αποστερεί τον άνθρωπο από κάθε ουσιαστικό συμπέρασμα.

Δείτε πώς δίδαξε ο Θεός να προσευχόμαστε και μακάρι να σταματήσετε το lip service, την λατρεία των χειλέων δηλαδή, και κυρίως να σιωπάτε με δέος ή με το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με:

Πατέρα μας επουράνιε,

ας αγιασθεί το Όνομά Σου (δηλαδή ας μάθουν όλοι ότι το Όνομά σου είναι αγιότητα και ας το σέβονται όπως και ας το επικαλούνται)

ας έλθει η Βασιλεία Σου,

ας γίνει το θέλημά Σου,

όπως ακριβώς γίνεται στον Ουρανό έτσι και στη Γη.

Τον καθημερινό αλλά και επί της ουσίας άρτο μας δώσε μας σήμερα (δηλαδή εδώ υποδηλώνεται και ο Άρτος της Ζωής, το Σώμα και το Αίμα του Θεού Λόγου, όπως και η ίδια η Υπόστασή του της πανταχού παρούσας παρουσίας Του και δη μετά την Ανάσταση με φυσική ουσία, δηλαδή ο Χριστός μας τρέφει με υπερφυσική ουσία συνέχεια)

και συγχώρα όλες τις οφειλές μας,

όπως και ημείς συγχωρούμε αυτούς που μας οφείλουν,

και μην μας εισάγεις σε πειρασμό, (δηλαδή δοκιμασία δύσκολη που Εσύ σαν αγωνοθέτης μπορεί να θέσεις)

αλλά λύτρωσε και προστάτεψε μας από τον πονηρό (δηλαδή τον διάβολο και κάθε πονηρία ανθρώπινη).

Και συνεχίζει ο Κύριος λόγια, που το παπαδαριό δεν επιτρέπει στους λαϊκούς να λένε, λες και δεν υπάρχει η Αποστολική διδαχή ότι είμαστε όλοι βασίλειον ιεράτευμα, δηλαδή είμαστε απλά όλοι οι πιστοί άγιοι ιερείς (κι εδώ θα "γαμωσταύριζα" την πίστη τους, τον μικροπρεπή χριστό τους και τις οικουμενικές συνοδούς τους και κυρίως τα παγκάρια και τα παλάτια τους) και διαχωρισμός δεν υφίσταται πουθενά στην Καινή Διαθήκη. Το κλήρος και λαός είναι εν άλλοις λόγοις ανθρώπινη εφεύρεση, υποκριτές και νεοφαρισαίοι.

Ότι δική Σου, Πατέρα, είναι η Βασίλεια και η Δύναμη και η Δόξα (δηλαδή η αναγνώριση της αγιότητός σου που σώζει, ο Θεός δεν είναι ματαιόδοξος γιατί δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν, Του αποδίδουμε δοξολογική αναγνώριση γιατί μέσω αυτής σωζόμεθα και νικάμε τα πάντα, εφόσον γινόμαστε ένα μαζί Του)

του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Αμήν. (δηλαδή αληθώς και κατ' επέκτασιν είθε=μακάρι έτσι να γίνει).

Δόξα στον παντοδύναμο και παντεπόπτη Θεό πάντοτε, γιατί απολύτως και αμέτρως το αξίζει.

Και δόξα στους γνήσιους δούλους Του, γιατί εμείς δεν τολμάμε καν να πούμε ότι είμαστε φίλοι Του, ενώ είμαστε, από συναίσθηση της μηδαμινότητας μας.

Αν δεν δοξαζόμαστε όμως, όπως εξήγησα παραπάνω τι είναι δόξα για τον Θεό κι εμάς, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας να σωθούν από την αιώνια Κόλαση ή το μακροχρόνιο ανυπόφορο Καθαρτήριο.