Ο δρόμος για την αδιανόητη κατάσταση της θέωσης και η συνέχεια για την αληθινή ελευθερία.
Απάντηση σε φίλο για την εν Θεώ ελευθερία της προηγούμενης αναρτήσεως.
Η ελευθερία μπορεί να επιτευχθεί μόνο διά του Θεού, εφόσον όλοι πεθαίνουμε, αρρωσταίνουμε και πλανιόμαστε.
Η Αλήθεια είναι αυτή που ελευθερώνει και αλήθεια μόνο στον Θεό και από τον Θεό υπάρχει.
Θέλει να κανείς να έχει δήθεν ελευθερία, ενώ δεν ξέρει καν γιατί υπάρχει και ζει μέσα στο ψέμα της υποκειμενική του αντίληψης;
Όταν ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό από λογική και μόνο θέλει όχι μόνο να Τον ακούσει και να διδαχθεί, αλλά να υποτάξει την ψευδοελευθερία του στο θέλημα Του. Οι λόγοι είναι κυρίως δύο:
α. Ο Θεός είναι πάνσοφος και μόνο ένας ανόητος δεν θα ήθελε να τον ακολουθήσει, αφού μόνο μέσα από τη σοφία μπορεί να αποκτηθεί η αληθινή ευτυχία και ολοκλήρωση.
β. Όποιος ενωθεί με τον Θεό έστω και στα αρχικά επίπεδα νοιώθει απερίγραπτες ηδονές και χαρά, άρα τι να την κάνει την δήθεν ελευθερία που είχε πριν την συνάντηση με τον γλυκύτατο Ιησού;
Το καταστάλαγμα όμως είναι αυτό που δυσκόλως πολύ δυσκόλως μπορεί να γίνει εννοητό ειδικά σε μη πνευματικό άνθρωπο:
Όταν παρέλθει ο κατάλληλος χρόνος, που ο Θεός δοκιμάζει την ειλικρίνεια, τις αρετές και την ακεραιότητα του ανθρώπου με τον οποίο έχει ενωθεί, τότε έρχεται η θέωση...
Αυτή και αν είναι απερίγραπτη σαν έννοια και παρά την πνευματικότητα εμού του αθλίου δεν μπορώ να δώσω περιγραφή.
Το μόνο δεδομένο είναι ότι τότε υπάρχει μια απόλυτη σύμπνευση και ελευθερία, αλλά και δυνάμεις που άνθρωπος δεν διαννοείται, αν δεν τον βιώσει.
Άρα η λογική πορεία είναι:
α. δήθεν ελευθερία μέχρι πίστη στον Θεό.
β. Υποταγή στον Θεό για απελευθέρωση από τα πάθη.
γ. Εν Χριστώ ελευθερία να συναποφασίζω το σοφότερο που πρέπει να γίνει, γιατί εγώ έχω αποφασίσει ότι ζητώ καθοδήγηση από τον Πάνσοφο και όχι επειδή Εκείνος μου επιβάλλει κάτι (εννοείται ότι ο Θεός επιτρέπει τα λάθη ακόμα και τα μεγαλύτερα για να μάθει ο άνθρωπος, και σαφώς εννοείται ότι και ο άνθρωπος μετά γίνεται πιο συνετός και προσεκτικός ειδικά στο τι θα κάνει μόνος του. Μέχρι εδώ το έχω βιώσει για αυτό και το καταθέτω.)
δ. Η απερίγραπτη θέωση.