Εφημερόπτερα.
Έχω κάτι εξαιρετικά αδέλφια στο φουμπού, που λογίζονται κοσμικοί άνθρωποι. Για δες όμως κάλλος και αρετή:
Εσείς τα εφημερόπτερα...
"Εμείς, τα Εφημερόπτερα, θέλουμε να είμαστε κάτι σημαντικό στην ασήμαντη ζωή κάποιου –είναι φυσική μας ανάγκη.
Το όνειρό μας, να φέρουμε φως στα σκοτάδια του, ηρεμία στην ταραχή του, αναστάτωση στην ησυχία του, παρηγοριά στο απαρηγόρητό του, δύναμη στην αδυναμία του.. μόνο αυτό μας γοητεύει...από την αρχή.
Αν μπορούσαμε να μαντέψουμε πόσο αδύναμοι είμαστε... αλλά δεν μπορούμε.
Και έτσι πιστεύουμε –εμείς τα Εφημερόπτερα– ότι κάποιον θα υπηρετήσουμε... κάπως... κάποτε. Ελπίζουμε πως θα έχουμε τη δύναμη να περπατήσουμε μαζί του τον δύσκολο δρόμο της ζωής.
Όμως μια μέρα μας βρίσκει η ζωή άοπλους στη μάχη. Και τότε ήδη πολεμάμε με μια θανατική πληγή.
Και εύκολα μας νικούν οι πρώην ηττημένοι."
Ποτέ δεν νικιέστε!
Είναι μια ψευδαίσθηση.
Υπάρχει άραγε χρόνος;
Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ακόμα και το 1+1=2 μέσα στην προσωρινότητα αυτής της φυσικής ζωής, αν δεν έλθει ο Παράκλητος να τον διδάξει αιώνιες αλήθειες;
Μήπως ξεχνάτε Ποιος έφτιαξε το Γήπεδο;
Ποιος κρατάει το σκορ;
Ποιος κρίνει τις παρτίδες όλες;
Εάν Αυτός επίσης ήλθε να υπηρετήσει και όχι να υπηρετηθεί
εάν Αυτός ήλθε να δώσει τη ζωή Του για τα απολωλότα
εάν Αυτός απέδειξε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δίνει κάποιος τη ζωή του για να σώσει τους άλλους
εάν Αυτός αποδεικνύει ότι τόσο αχώρετα και παράφορα ο αγάπησε ο Πατήρ τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Μονογενή Του θυσία σε όλους και για όλους για να βρουν τον Παράδεισο μέσα τους και μετά αιώνια
Εσείς, λέω, εσείς, πώς νομίζετε ότι νικιέστε ή νικηθήκατε ποτέ στο ελάχιστο;
Θα συμβούλευα να μπείτε στην ομάδα τους. Έχουν πολλά ωφέλιμα.