Η Βασούλα έπρεπε να τιμωρηθεί για την επανάστασή της, που ήταν ότι αγνοούσε και αμφισβητούσε ως βαπτισμένη τον Θεό. Δεν ήθελε να μάθει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη στον Θεό για το δώρο της Ζωής. Ας το πούμε ήθελε το αμερικάνικο όνειρο χωρίς τις υπαρξιακές ευθύνες.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για όλους και κυρίως για τους βαπτισμένους;

Ο Κύριος όμως είναι μακρόθυμος. Εξετάζει τη γενιά, την εποχή, τις συνθήκες και όλες τις συνιστώσες.

Περιμένει πάντα και σε αδιερεύνητη στιγμή αποδίδει δικαιοσύνη.

Ναι μεν ακούει τις όποιες στιγμές συνειδοτοποιήσεώς μας τις ικεσίες μας και γαληνεύει περιορίζοντας τις ποινές, ωστόσο πάλι σε αδιερεύνητη στιγμή εφαρμόζει ποινές προς εξιλέωση του φέροντα τη βαριά συνείδηση και αυτή η δικαιοσύνη είναι πάλι έλεος, γιατί γίνεται για να καθαρθεί το πλάσμα Του και να μπορέσει κάποια μέρα να φτάσει να αντέχει το Φως του Παραδείσου.

Στην περίπτωση της Βασούλας η ποινή ήταν να της πάρει το δώρο της γραφής, δηλαδή το κύριο μέσο της επικοινωνίας μαζί Του.

Φαντασθείτε ότι είστε μυστικοί, τα έχετε εναποθέσει όλα στον Θεό, έχουν περιορισθεί τα αισθητήρια στις ηδονές του κόσμου που φαίνονται ανούσιες, μικρές και ανιαρές και τσουπ ο Θεός αποσύρει την παρουσία Του και τις ηδονές του Πνεύματος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία και την έχω νοιώσει.

Όλα θαμπώνουν και η ψυχή μπαίνει σε νύχτα πνευματική. Θλίψη, απελπισία και η αίσθηση της εξορίας, της χηρείας από τον Αγαπημένο, τον Ποθητό.

Τα μαρτύρια και ο θάνατος φαίνονται και είναι προτιμότερα.

Και έξαφνα σε χρόνο ανύποπτο έρχεται η λύτρωση και πνεύμα και ψυχή γεμίζουν από Παράκλητο και η πνευματική ολοκλήρωση με ασύλληπτη στον κοσμικό άνθρωπο χαρά και αισθήσεις ηδονικές γίνεται κατάσταση. Η ψυχή συντρίβεται "Θεέ μου, Θεέ μου, πώς καταδέχεσαι εμένα τον πιο ελεεινό και άθλιο!"

Δικαιοσύνη και έλεος ανεξιχνίαστα.